Laatste week in Jaipur
5 februari 2015 - Jaipur, India
Hallo allemaal!
Mijn vrijwilligerswerk zit er alweer bijna op maar toch wil ik jullie er toch nog even wat meer over vertellen. 1 van de dingen die ik, zoals verwacht, straal ben vergeten xD. Ik ben werkzaam geweest voor de orgnisatie Sankalp, zij bieden vrijwillgersplaatsen in drie programma's, te kennen: Women Empowerment, het weeshuis en straatkinderen. Ik doe dus dat laatste. Het hele gebeuren wordt gerund door Pranay en Amita, zij onderhouden contact met de vrijwilligers, de gemeente, de buurt etc. etc. om alles in goede banen te leiden.Het straatkinderenproject houdt in dat kinderen een kans krijgen om wat te leren. Onze kids leven in sloppenwijken en hebben weinig tot geen toekomstperspectief. Hun oiers zijn vaak vanaf het platteland/dorp naar de stad gekomen in de hoop werk, een inkomen en een huis te vinden. Zoals je begrijpt lukt dit de meeesten niet waardoor ze in een sloppenwijk of slechter terecht komen. De kids wacht helaas geen betere toekomst omdat ze niet kunnen lezen of schrijven en niet beter weten dan te overleven in een sloppenwijk. Sankalp biedt enkele (nu ong 40 kids) de kans om wat te leren. Er is 1 vaste lerares, Asha, een waanzinnig lieve en hardwerkende vrouw die ze zo goed en zo kwaad mogelijk wat probeert bij te brengen. Soms, zoals in mijn eerste drie weken is er voor elke klas een vrijwilliger en hoeft Asha alleen maar rond te lopen ter ondersteuning maar soms, zoals afgelopen week, zijn er maar weinig of helemaal geen vrijwilligers en dan doet ze het helemaal alleen. Bijzonder bewonderingswaardig want ik ben al compleet gesloopt na 3 uurtjes met mijn 6 kids (ik had er 7 maar 1 is al ruim 2 weken op een bruiloft in Delhi).
Dan mijn dagindeling. Ik sta rond half 9 op om te ontbijten, stap tegen 09.15 in de auto en ben rond 9.30/9.45 (afhankelijk van dat heerlijke verkeer hier) bij de school. Vaak zitten de kiddo's dan al netjes in rijen om te beginnen met hun gebeden. Heel bijzonder omdat het klinkt als zingen. De aanwezigheid wordt gescheckt en is het rond 10.00 "Class time!" . Alle kids vliegen naar het juiste lokaaltje of kleedje op de grond om daar eerst flink te keten maar uiteindelijk "rustig" te gaan zitten. Neem rustig vooral heel erg breed, ze zitten namelijk nooit echt stil. Ik begin met engels, vor mijn klas houdt dat in dat ze voor elke letter van het alfabet een woord kennen als ze dit weten een 2e woord leren. We hebben tot ongeveer 11 uur engels, daarna is het tijd voor wat creatiefs. Rondrennen en elkaars nek bijna breken is schijnbaar iets creatiefs hier.. Maar ze mogen ook heel graag kleuren en tekenen. Dan hebben van 11.30 tot 12.00 pauze. De meesten schieten naar huis voor een hapje eten en anderen vallen ons lastig (grapje, we vinden het prachtig!) met smeekbedes om opgetilt en rondgedragen te worden.Of foto's! Ze zijn er gek op om op de foto gezet te worden of zelf fotos te maken (zeg maar dag tegen je camera). Dan, na flink uitgeraasd te zijn, is het tijd voor rekenen. Mijn kids haten rekenen! (misschien straal ik mijn haat voor getallen teveel in, dat weet ik niet) Ze snappen het niet, hebben er geen geduld voor en vinden het vooral heel, heel, heel erg stom! xD Op het moment dat ik het waag een som op het bord te schrijven en iemand vraag 'm op te lossen doen ze de eerste 5 minuten niets anders dan heel zielig kijken met die grote bruine puppyeyes ondertussen hun hoofd in die typisch indiase wijze te schudden en te kermen, vanuit het diepste van hun ziel zo lijkt: No didi! Nooo! Oja, ze noemen je allemaal Didi, wat zoveel als grote zus betekent. Maar na dit ritueel geduldig t hebben doorstaan laat ik ze alsnog de som maken en gaan ze zowaar ijverig aan het werk. Voor zolang dat duurt.. =P Voor je het weet is het 13.00, vegen ze je letterlijk het lokaal uit en stormen ze als een kudde dolle, van de hier veel geziene, koeien de school uit. Wij stappen in de auto en zwaaiend als koninginnen rijden we terug naar het vrijwilligershuis voor lunch. Daarna zijn we vrij om te doen wat we willen als we maar voor 21.00 weer terug in het huis zijn, of om 19.00 als we avondeten willen.
Vragen? Geen vragen? Fantastisch, dan gaan we door =D
De maandag na mijn weekend in Pushkar was ik behoorlijk ziekig. Mijn verkoudheid besloot me een genade klap te verkopen waardoor ik niet veel meer kon dan liggen, lezen en slapen. Gelukkig hadden we een vrije dag ivm Republic Day. Dinsdags zijn we naar het Amber fort/palace geweest. Hier ben ik hopeloos verdwaald in alle kleine steegjes die soms wel en soms niet ergens uitkomen, vreemde trappenhuisachtige gebeurtenissen en plotseling opdoemende ruimtes/kamers. Volledig volgens de bedoelingen van de architect zo heb ik me later laten vertellen. Het paleis is bewust in doolhofachtigevorm opgezet zodat eventuele indringers zouden verdwalen en gemakelijk opgepakt konden worden. Nou, dat concept werkt als een trein, in ieder geval tegen blonde mutsen als ik! Gedurende mijn dwalingen werd ik behandeld als een superster door de aanwezige indiase toeristen. Ik ben op z'n minst een paar honderd keer op de foto gezet, gevraagd en ongevraagd. Regelmatig betrapte ik een dude die sneaky naast me was komen staan zodat z'n maatje een foto kon maken xD. Ik kom op deze manie nog eens van mijn fotofobie af! Verder die week heb ik onder het genot van coctails en bier het uitzicht vanaf een bar op het dak van een hotel bewonderd. Yay! Als Niet Zo Anonieme Alcoholist voelde dit als thuiskomen =P
Mijn vrijwilligerswerk zit er alweer bijna op maar toch wil ik jullie er toch nog even wat meer over vertellen. 1 van de dingen die ik, zoals verwacht, straal ben vergeten xD. Ik ben werkzaam geweest voor de orgnisatie Sankalp, zij bieden vrijwillgersplaatsen in drie programma's, te kennen: Women Empowerment, het weeshuis en straatkinderen. Ik doe dus dat laatste. Het hele gebeuren wordt gerund door Pranay en Amita, zij onderhouden contact met de vrijwilligers, de gemeente, de buurt etc. etc. om alles in goede banen te leiden.Het straatkinderenproject houdt in dat kinderen een kans krijgen om wat te leren. Onze kids leven in sloppenwijken en hebben weinig tot geen toekomstperspectief. Hun oiers zijn vaak vanaf het platteland/dorp naar de stad gekomen in de hoop werk, een inkomen en een huis te vinden. Zoals je begrijpt lukt dit de meeesten niet waardoor ze in een sloppenwijk of slechter terecht komen. De kids wacht helaas geen betere toekomst omdat ze niet kunnen lezen of schrijven en niet beter weten dan te overleven in een sloppenwijk. Sankalp biedt enkele (nu ong 40 kids) de kans om wat te leren. Er is 1 vaste lerares, Asha, een waanzinnig lieve en hardwerkende vrouw die ze zo goed en zo kwaad mogelijk wat probeert bij te brengen. Soms, zoals in mijn eerste drie weken is er voor elke klas een vrijwilliger en hoeft Asha alleen maar rond te lopen ter ondersteuning maar soms, zoals afgelopen week, zijn er maar weinig of helemaal geen vrijwilligers en dan doet ze het helemaal alleen. Bijzonder bewonderingswaardig want ik ben al compleet gesloopt na 3 uurtjes met mijn 6 kids (ik had er 7 maar 1 is al ruim 2 weken op een bruiloft in Delhi).
Dan mijn dagindeling. Ik sta rond half 9 op om te ontbijten, stap tegen 09.15 in de auto en ben rond 9.30/9.45 (afhankelijk van dat heerlijke verkeer hier) bij de school. Vaak zitten de kiddo's dan al netjes in rijen om te beginnen met hun gebeden. Heel bijzonder omdat het klinkt als zingen. De aanwezigheid wordt gescheckt en is het rond 10.00 "Class time!" . Alle kids vliegen naar het juiste lokaaltje of kleedje op de grond om daar eerst flink te keten maar uiteindelijk "rustig" te gaan zitten. Neem rustig vooral heel erg breed, ze zitten namelijk nooit echt stil. Ik begin met engels, vor mijn klas houdt dat in dat ze voor elke letter van het alfabet een woord kennen als ze dit weten een 2e woord leren. We hebben tot ongeveer 11 uur engels, daarna is het tijd voor wat creatiefs. Rondrennen en elkaars nek bijna breken is schijnbaar iets creatiefs hier.. Maar ze mogen ook heel graag kleuren en tekenen. Dan hebben van 11.30 tot 12.00 pauze. De meesten schieten naar huis voor een hapje eten en anderen vallen ons lastig (grapje, we vinden het prachtig!) met smeekbedes om opgetilt en rondgedragen te worden.Of foto's! Ze zijn er gek op om op de foto gezet te worden of zelf fotos te maken (zeg maar dag tegen je camera). Dan, na flink uitgeraasd te zijn, is het tijd voor rekenen. Mijn kids haten rekenen! (misschien straal ik mijn haat voor getallen teveel in, dat weet ik niet) Ze snappen het niet, hebben er geen geduld voor en vinden het vooral heel, heel, heel erg stom! xD Op het moment dat ik het waag een som op het bord te schrijven en iemand vraag 'm op te lossen doen ze de eerste 5 minuten niets anders dan heel zielig kijken met die grote bruine puppyeyes ondertussen hun hoofd in die typisch indiase wijze te schudden en te kermen, vanuit het diepste van hun ziel zo lijkt: No didi! Nooo! Oja, ze noemen je allemaal Didi, wat zoveel als grote zus betekent. Maar na dit ritueel geduldig t hebben doorstaan laat ik ze alsnog de som maken en gaan ze zowaar ijverig aan het werk. Voor zolang dat duurt.. =P Voor je het weet is het 13.00, vegen ze je letterlijk het lokaal uit en stormen ze als een kudde dolle, van de hier veel geziene, koeien de school uit. Wij stappen in de auto en zwaaiend als koninginnen rijden we terug naar het vrijwilligershuis voor lunch. Daarna zijn we vrij om te doen wat we willen als we maar voor 21.00 weer terug in het huis zijn, of om 19.00 als we avondeten willen.
Vragen? Geen vragen? Fantastisch, dan gaan we door =D
De maandag na mijn weekend in Pushkar was ik behoorlijk ziekig. Mijn verkoudheid besloot me een genade klap te verkopen waardoor ik niet veel meer kon dan liggen, lezen en slapen. Gelukkig hadden we een vrije dag ivm Republic Day. Dinsdags zijn we naar het Amber fort/palace geweest. Hier ben ik hopeloos verdwaald in alle kleine steegjes die soms wel en soms niet ergens uitkomen, vreemde trappenhuisachtige gebeurtenissen en plotseling opdoemende ruimtes/kamers. Volledig volgens de bedoelingen van de architect zo heb ik me later laten vertellen. Het paleis is bewust in doolhofachtigevorm opgezet zodat eventuele indringers zouden verdwalen en gemakelijk opgepakt konden worden. Nou, dat concept werkt als een trein, in ieder geval tegen blonde mutsen als ik! Gedurende mijn dwalingen werd ik behandeld als een superster door de aanwezige indiase toeristen. Ik ben op z'n minst een paar honderd keer op de foto gezet, gevraagd en ongevraagd. Regelmatig betrapte ik een dude die sneaky naast me was komen staan zodat z'n maatje een foto kon maken xD. Ik kom op deze manie nog eens van mijn fotofobie af! Verder die week heb ik onder het genot van coctails en bier het uitzicht vanaf een bar op het dak van een hotel bewonderd. Yay! Als Niet Zo Anonieme Alcoholist voelde dit als thuiskomen =P
