Back in the city life
26 januari 2017 - Sydney, Australië
Hallo hallo!
Moest even het stof weer van m'n blog blazen voor ik kon typen, heb jullie weer asociaal lang laten wachten. Sorry!
Ik heb jullie de laatste keer achter gelaten in Brisbane waar ik doormiddel van Gumtree een paar maffe baantjes heb gedraait. De 22e was het dan zover, ik ging eindelijk richting Sydney en dus Eline! Na een gruwelijk lange busrit kom ik rond 8 uur 's morgens aan bij Luke's huis waar ik de komende tijd zal verblijven. Ik ben compleet gesloopt maar heb veel te veel zin om mijn kleine zusje eindelijk weer te zien dus na een douche en een kop koffie stap ik zo weer op de bus richting centrum. Het voelt als thuiskomen, ik weet waar ik naartoe moet, hoe alles werkt en dan na even wachten is ze er toch echt, Eline! Het is ongelovelijk bijzonder dat ik haar een knuffel kan geven, dat ze hier toch echt is aan de andere kant van onze aardkloot. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is knallen we het terras van Roy's op voor een ontbijtje. Er is uiteraard een heleboel te bespreken dus voor we het weten zijn we alweer drie uur verder. Ik leer haar medestaigiares en collega's kennen en hoor uiteraard alle wilde stap verhalen. We wandelen samen over de Harbour Bridge om een biertje te doen in Kirribilli met uitzicht op The Opera House en The Harbour Bridge. Gewoon, omdat het kan! Het einde van dag komt alweer veel te snel maar ik ben ongelovelijk moe en loop zo onderhand als een dronkenman rond dus ik besluit naar huis te gaan voor een goeie nacht slaap. De aankomende weken zijn we beide nog in Syd dus alle tijd om nog een paar keer af te spreken.
In de tussentijd had ik ook alweer contact gezocht met de familie Mills, ik was super benieuwd hoe het met "mijn" jongens gaat en had ze gevraagd of ze in de aankomende weken misschien een kop koffie of borrel konden doen. Ik kreeg vrijwel direcht een super enthousiast bericht terug met de vraag of ik het zag zitten een paar dagen te komen werken. Kwam dat even goed uit! Zo had ik lekker wat te doen, bleef mijn bankrekening nog enigzins op peil en kon ik weer even met de jongens rondhangen. Top! Freddie, de jongste, praat nu in volle zinnen en is ondeugender dan ooit. Harry gaat dit jaar naar de basisschool en deed niks anders dan vol trots rond te paraderen in zijn schooluniform. Leuk!
Na een aantal dagen kwam Luke weer terug uit Brisbane en moesten we ons allebei een beetje aan elkaars ritme aanpassen. Toch gek om op deze manier met iemand "samen te wonen". Ook al is het maar tijdelijk en was ik er vaker niet dan wel. Ik verdeelde mijn tijd tussen Eline, de Mills en Luke maar vanwege de toch lange reistijden hier in Sydney betekende dit vaak ook dat ik bleef slapen. Als een zigeunertje ging ik rond van het ene huis naar het andere huis, naar het hostel en weer terug. Al met al prima geregeld want op deze manier zat ik minder in de trein en had ik meer tijd voor leuke dingen!
Al snel voelde het super normaal dat Eline zo dichtbij en gemakkelijk te bereiken was en we moesten onszelf er af en toe echt aan herinneren dat het toch wel bijzonder is dat we samen in Sydney zitten. Het besef hoe bijzonder was er wel heel erg sterk op oudjaarsavond, wat nog een verhaal op zich is. Eline moest die dag gewoon werken tot in principe half 4, ik moest uiteindelijk ook voor de Mills werken die voor een oudjaarslunch met vrienden hadden afgesproken. Dus die morgen afgesproken waar en wanneer we zouden meeten, Eline heeft namelijk geen Australisch nummer en is afhankelijk van Wi-Fi, wat er uiteraard niet is in een park. Ik zou Luke en nog twee vriendinnetjes van Eline's groep meenemen, alles dik voor elkaar dacht ik. Dan krijg ik een berichtje van Eline dat ze verplaatst zijn en nu aan de Opera House kant van het water zitten. Oke, ook prima, nog makkelijker zelfs want nu hoeven we de Harbour Bridge niet over proberen te komen. En vanaf daar gaat het flink mis! Wij staan met ons goeie gedrag op de door Eline omschreven plek, het krioelt van de mensen maar geen Eline. Lichtelijk paniek. Moet ik nu wel of niet bellen, want dat kost Eline natuurlijk harstikke veel geld. Na een tijdje besluit ik toch te bellen want ik kan ze na 100 rondjes tussen de meute door toch echt niet vinden. Wat blijkt, zitten ze nog wel aan de andere kant van de brug, ze bedoelde dat ze een stukje waren opgeschoven, dichter naar het water toe en recht tegenover the Opera House. Kak! Volgens alle websites en bewakingspersoneel is de Harbour Bridge zo onderhand gesloten en kunnen we er niet meer over tot na 2 uur 's nachts. De tranen schieten me in de ogen en compleet gefrustreerd stamp ik rond, dit kan toch niet waar zijn! Zitten we in dezelfde stad, aan de andere kant van de wereld, aan de andere kant van het water. No way! Ik hoor nog auto's en treinen over ons heen gaan (we stonden letterlijk onder de brug) en ik spoor Luke en het andere meisje aan om terug naar het centrum te lopen en een trein proberen te regelen. Als een dolle stier storm ik terug, zwaar geirriteerd omdat Luke besluit dat dit een goed moment is om rustig aan te doen en het Duitse meisje dat wij op sleeptouw hadden te leren kennen. Ik sla nog net niet van me af. De laatste bus rijd aan onze neus voorbij en ik begin meer en meer gestresst te raken. Ik ren het trein station in en ja! Er gaat nog een trein! Hallelujah! Zonder me te bekommeren om Luke of het meisje schiet ik de trein in. Ik kan de brug over! Uiteraard weten zij het ook te redden en na een worsteling om met nog eens 1000 man uit het station te komen lopen we over het veld waar Eline met de meiden zou moeten zitten. Na een kleine zoektocht zie ik 1 van de meiden staan, je hebt geen idee over de opluchting die ik op dat moment voelde! Eline ziet me aankomen en vliegt me letterlijk om de nek, staan we dan de snikken! We hadden allebei dit walgelijk doembeeld al voor ons, beide aan de andere kant van de brug met Oud&Nieuw in Sydney en de opluchting is zo groot dat we een traantje laten. Dramaqueens of niet dan? =P Ik rook drie sigaretten weg, we staan met kippenvel het kindervuurwerk te bekijken en dan kan ik eindelijk rustig zitten en op adem komen. Man wat een avontuur! Al blozend maak ik mijn excuses naar Luke en het duitse meisje, ik was niet op mijn best het afgelopen uur. Gelukkig bleek het in mijn hoofd erger dan uiterlijk en snapten ze mijn gestress ook helemaal. Het is tijd om af te tellen en wederom met kippenvel en tranen knallen Eline en ik in een omhelzing en laten niet meer los tot na de 15 minuten durende, spectaculaire, waanzinnige vuurwerkshow. Wauw! Het is ontzettende bijzonder dat we nu samen zijn en dit meemaken en we genieten van elke seconde.
De volgende twee weken vliegen aan ons voorbij en voor we het weten moeten we ook alweer afscheid nemen. Jeetje wat gaat de tijd toch schandalig snel! De dames hebben iedereen op zondagavond uitgenodigt in Side Bar voor een borrel en gezamelijk afscheid. Het is gezellig maar al snel begint de eerste te brullen, het is niet niks om na een intense 5 maanden afscheid te nemen van iedereen, en dan is het hek van de dam. De ene na de andere krijgt rooie, waterige oogjes. Het is tijd voor mij om terug naar Epping te gaan en ik kan het moment niet langer uitstellen waarop ik afscheid moet gaan nemen. Eline was al in tranen en als ik haar hoor en voel snikken hou ik het ook niet meer droog. Nog een laatste knuffel en dan ren ik snel Side Bar uit. Zo krijg ik nog heimwee ook! Het is ontzettend gek om te beseffen dat ik niet zomaar weer even langs kan komen voor een kop koffie of borrel en ik maak snel plannen om uit Sydney te vertrekken.
Ik liep al een tijdje rond met het idee om in een so called "Country pub" in Western Australia te gaan werken. Deze country pubs bieden accomodatie, lunch&diner en hebben een bar. Er is altijd wel een pub opzoek naar een backpacker die de boel tijdelijk op stelten kan komen zetten in een dorp waar verder eigenlijk niks gebeurd. Dat kan ik wel! Ik reageer op verschillende advertenties op Gumtree en al snel krijg ik een positieve reactie terug. Ik ga naar Marvel Loch, een mini mijnersdorp zo'n 5 uur ten oosten van Perth waar ik met een geheel nieuw team voor in ieder geval 3 maanden zal werken en leven. Ik vertrek vandaag, 26 Januari, vanuit Sydney naar Perth waar ik om middernacht aankom, de trein of een taxi pak naar East Perth Station zodat ik om 7 uur 's morgens "The Prospector" naar Southern Cross kan pakken waar ik opgehaald wordt door Jill, mijn nieuwe baas. Dat wordt een heeele lange nacht maar ze heeft me al beloofd dat ik bij aankomst direct kan crashen en niet eerder dan zaterdag middag hoef te beginnen. Sweet! Ik heb de afgelopen dagen gebruikt om een flinke deuk in mijn bankrekening te slaan door asociaal veel te shoppen, ik zal zometeen zonder moeten doen. Ik geloof dat ik er helemaal klaar voor ben en heb er onwijs veel zin in, eindelijk weer achter de tap staan en "echt" werk doen. Yay!
Ik heb geen idee of ik daar internet of bereik heb, ga er stiekem wel een beetje van uit maar je weet maar nooit, dus niet ongerust worden als je weer een hele tijd niks van mij hoort. Ik zit waarschijnlijk dronken seks grappen uit te wisselen met mijnwerkers =P
Ciao Ciao lieverds!
xxx
Moest even het stof weer van m'n blog blazen voor ik kon typen, heb jullie weer asociaal lang laten wachten. Sorry!
Ik heb jullie de laatste keer achter gelaten in Brisbane waar ik doormiddel van Gumtree een paar maffe baantjes heb gedraait. De 22e was het dan zover, ik ging eindelijk richting Sydney en dus Eline! Na een gruwelijk lange busrit kom ik rond 8 uur 's morgens aan bij Luke's huis waar ik de komende tijd zal verblijven. Ik ben compleet gesloopt maar heb veel te veel zin om mijn kleine zusje eindelijk weer te zien dus na een douche en een kop koffie stap ik zo weer op de bus richting centrum. Het voelt als thuiskomen, ik weet waar ik naartoe moet, hoe alles werkt en dan na even wachten is ze er toch echt, Eline! Het is ongelovelijk bijzonder dat ik haar een knuffel kan geven, dat ze hier toch echt is aan de andere kant van onze aardkloot. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is knallen we het terras van Roy's op voor een ontbijtje. Er is uiteraard een heleboel te bespreken dus voor we het weten zijn we alweer drie uur verder. Ik leer haar medestaigiares en collega's kennen en hoor uiteraard alle wilde stap verhalen. We wandelen samen over de Harbour Bridge om een biertje te doen in Kirribilli met uitzicht op The Opera House en The Harbour Bridge. Gewoon, omdat het kan! Het einde van dag komt alweer veel te snel maar ik ben ongelovelijk moe en loop zo onderhand als een dronkenman rond dus ik besluit naar huis te gaan voor een goeie nacht slaap. De aankomende weken zijn we beide nog in Syd dus alle tijd om nog een paar keer af te spreken.
In de tussentijd had ik ook alweer contact gezocht met de familie Mills, ik was super benieuwd hoe het met "mijn" jongens gaat en had ze gevraagd of ze in de aankomende weken misschien een kop koffie of borrel konden doen. Ik kreeg vrijwel direcht een super enthousiast bericht terug met de vraag of ik het zag zitten een paar dagen te komen werken. Kwam dat even goed uit! Zo had ik lekker wat te doen, bleef mijn bankrekening nog enigzins op peil en kon ik weer even met de jongens rondhangen. Top! Freddie, de jongste, praat nu in volle zinnen en is ondeugender dan ooit. Harry gaat dit jaar naar de basisschool en deed niks anders dan vol trots rond te paraderen in zijn schooluniform. Leuk!
Na een aantal dagen kwam Luke weer terug uit Brisbane en moesten we ons allebei een beetje aan elkaars ritme aanpassen. Toch gek om op deze manier met iemand "samen te wonen". Ook al is het maar tijdelijk en was ik er vaker niet dan wel. Ik verdeelde mijn tijd tussen Eline, de Mills en Luke maar vanwege de toch lange reistijden hier in Sydney betekende dit vaak ook dat ik bleef slapen. Als een zigeunertje ging ik rond van het ene huis naar het andere huis, naar het hostel en weer terug. Al met al prima geregeld want op deze manier zat ik minder in de trein en had ik meer tijd voor leuke dingen!
Al snel voelde het super normaal dat Eline zo dichtbij en gemakkelijk te bereiken was en we moesten onszelf er af en toe echt aan herinneren dat het toch wel bijzonder is dat we samen in Sydney zitten. Het besef hoe bijzonder was er wel heel erg sterk op oudjaarsavond, wat nog een verhaal op zich is. Eline moest die dag gewoon werken tot in principe half 4, ik moest uiteindelijk ook voor de Mills werken die voor een oudjaarslunch met vrienden hadden afgesproken. Dus die morgen afgesproken waar en wanneer we zouden meeten, Eline heeft namelijk geen Australisch nummer en is afhankelijk van Wi-Fi, wat er uiteraard niet is in een park. Ik zou Luke en nog twee vriendinnetjes van Eline's groep meenemen, alles dik voor elkaar dacht ik. Dan krijg ik een berichtje van Eline dat ze verplaatst zijn en nu aan de Opera House kant van het water zitten. Oke, ook prima, nog makkelijker zelfs want nu hoeven we de Harbour Bridge niet over proberen te komen. En vanaf daar gaat het flink mis! Wij staan met ons goeie gedrag op de door Eline omschreven plek, het krioelt van de mensen maar geen Eline. Lichtelijk paniek. Moet ik nu wel of niet bellen, want dat kost Eline natuurlijk harstikke veel geld. Na een tijdje besluit ik toch te bellen want ik kan ze na 100 rondjes tussen de meute door toch echt niet vinden. Wat blijkt, zitten ze nog wel aan de andere kant van de brug, ze bedoelde dat ze een stukje waren opgeschoven, dichter naar het water toe en recht tegenover the Opera House. Kak! Volgens alle websites en bewakingspersoneel is de Harbour Bridge zo onderhand gesloten en kunnen we er niet meer over tot na 2 uur 's nachts. De tranen schieten me in de ogen en compleet gefrustreerd stamp ik rond, dit kan toch niet waar zijn! Zitten we in dezelfde stad, aan de andere kant van de wereld, aan de andere kant van het water. No way! Ik hoor nog auto's en treinen over ons heen gaan (we stonden letterlijk onder de brug) en ik spoor Luke en het andere meisje aan om terug naar het centrum te lopen en een trein proberen te regelen. Als een dolle stier storm ik terug, zwaar geirriteerd omdat Luke besluit dat dit een goed moment is om rustig aan te doen en het Duitse meisje dat wij op sleeptouw hadden te leren kennen. Ik sla nog net niet van me af. De laatste bus rijd aan onze neus voorbij en ik begin meer en meer gestresst te raken. Ik ren het trein station in en ja! Er gaat nog een trein! Hallelujah! Zonder me te bekommeren om Luke of het meisje schiet ik de trein in. Ik kan de brug over! Uiteraard weten zij het ook te redden en na een worsteling om met nog eens 1000 man uit het station te komen lopen we over het veld waar Eline met de meiden zou moeten zitten. Na een kleine zoektocht zie ik 1 van de meiden staan, je hebt geen idee over de opluchting die ik op dat moment voelde! Eline ziet me aankomen en vliegt me letterlijk om de nek, staan we dan de snikken! We hadden allebei dit walgelijk doembeeld al voor ons, beide aan de andere kant van de brug met Oud&Nieuw in Sydney en de opluchting is zo groot dat we een traantje laten. Dramaqueens of niet dan? =P Ik rook drie sigaretten weg, we staan met kippenvel het kindervuurwerk te bekijken en dan kan ik eindelijk rustig zitten en op adem komen. Man wat een avontuur! Al blozend maak ik mijn excuses naar Luke en het duitse meisje, ik was niet op mijn best het afgelopen uur. Gelukkig bleek het in mijn hoofd erger dan uiterlijk en snapten ze mijn gestress ook helemaal. Het is tijd om af te tellen en wederom met kippenvel en tranen knallen Eline en ik in een omhelzing en laten niet meer los tot na de 15 minuten durende, spectaculaire, waanzinnige vuurwerkshow. Wauw! Het is ontzettende bijzonder dat we nu samen zijn en dit meemaken en we genieten van elke seconde.
De volgende twee weken vliegen aan ons voorbij en voor we het weten moeten we ook alweer afscheid nemen. Jeetje wat gaat de tijd toch schandalig snel! De dames hebben iedereen op zondagavond uitgenodigt in Side Bar voor een borrel en gezamelijk afscheid. Het is gezellig maar al snel begint de eerste te brullen, het is niet niks om na een intense 5 maanden afscheid te nemen van iedereen, en dan is het hek van de dam. De ene na de andere krijgt rooie, waterige oogjes. Het is tijd voor mij om terug naar Epping te gaan en ik kan het moment niet langer uitstellen waarop ik afscheid moet gaan nemen. Eline was al in tranen en als ik haar hoor en voel snikken hou ik het ook niet meer droog. Nog een laatste knuffel en dan ren ik snel Side Bar uit. Zo krijg ik nog heimwee ook! Het is ontzettend gek om te beseffen dat ik niet zomaar weer even langs kan komen voor een kop koffie of borrel en ik maak snel plannen om uit Sydney te vertrekken.
Ik liep al een tijdje rond met het idee om in een so called "Country pub" in Western Australia te gaan werken. Deze country pubs bieden accomodatie, lunch&diner en hebben een bar. Er is altijd wel een pub opzoek naar een backpacker die de boel tijdelijk op stelten kan komen zetten in een dorp waar verder eigenlijk niks gebeurd. Dat kan ik wel! Ik reageer op verschillende advertenties op Gumtree en al snel krijg ik een positieve reactie terug. Ik ga naar Marvel Loch, een mini mijnersdorp zo'n 5 uur ten oosten van Perth waar ik met een geheel nieuw team voor in ieder geval 3 maanden zal werken en leven. Ik vertrek vandaag, 26 Januari, vanuit Sydney naar Perth waar ik om middernacht aankom, de trein of een taxi pak naar East Perth Station zodat ik om 7 uur 's morgens "The Prospector" naar Southern Cross kan pakken waar ik opgehaald wordt door Jill, mijn nieuwe baas. Dat wordt een heeele lange nacht maar ze heeft me al beloofd dat ik bij aankomst direct kan crashen en niet eerder dan zaterdag middag hoef te beginnen. Sweet! Ik heb de afgelopen dagen gebruikt om een flinke deuk in mijn bankrekening te slaan door asociaal veel te shoppen, ik zal zometeen zonder moeten doen. Ik geloof dat ik er helemaal klaar voor ben en heb er onwijs veel zin in, eindelijk weer achter de tap staan en "echt" werk doen. Yay!
Ik heb geen idee of ik daar internet of bereik heb, ga er stiekem wel een beetje van uit maar je weet maar nooit, dus niet ongerust worden als je weer een hele tijd niks van mij hoort. Ik zit waarschijnlijk dronken seks grappen uit te wisselen met mijnwerkers =P
Ciao Ciao lieverds!
xxx
Ik geniet er elke keer weer van dat jonge mensen zo als jij dat gewoon allemaal doen en ook mogen doen . !!!! knuffel Hans C