East coast adventures!

G'day mates!

How're ya doing? Hihi =P

Ik heb jullie achter gelaten in het koude Kojonup waar ik druk bezig was mijn tas te pakken en afscheid te nemen. Na een dagje touristje spelen in Perth ben ik om middernacht dan toch echt op het vliegtuig gestapt.

Aangekomen in Cairns ben ik compleet, maar dan ook compleet gebroken. Een wilde vrijdagnacht/morgen, een lange zit in de auto en vrijwel geen slaap zaterdagnacht, ik kan uiteraard nog steeds niet slapen in een vliegtuig, was een beetje teveel van het goede zo blijkt. Ik crash in een hangmat in mijn vooraf geboekte hostel terwijl ze mijn bed klaarmaken. Na een kleine twee uurtjes slaap voel ik me een stuk beter en ik besluit na mijn tas te hebben gedumpt en een koffie te hebben gescoort om Cairns maar eens te gaan verkennen. Persoonlijk ben ik niet heel erg weg van Cairns. Uiteraard was ik super blij om uit het stille Kojonup weg te zijn dus genoot ik alsnog van deze stad. Na een tijd rondgedwaald te hebben besloot ik mezelf op een biertje te trakteren op het terras met het idee om daarna rustig aan terug te lopen naar mijn hostel. Bleek dit even heeelemaal anders te gaan dan verwacht. Het moment dat ik bijna mijn biertje op heb komt er een gozer naar me toe gelopen, of hij aan tafel mocht schuiven voor een sigaretje aangezien de rest van het rokersterras vol was. Tuurlijk joh, roken we samen een sigaret en dan ga ik op pad. Hij gaat zitten, rolt z'n sigaret en ziet mijn lege glas, "oi mate, you can't go without a drink, watch my wallet i'll be right back". Voor ik hem tegen kon houden was hij al halverwege de bar. We raken uiteraard aan de klets en voor ik het weet zitten als z'n maten om me heen en heb ik mijn derde biertje voor m'n neus. Het blijken vissers te zijn die net na een paar weken op zee weer terug op land zijn en ze hebben zin in een feestje. Het ene na het andere drankje wordt bestelt en ik wordt getrakteerd op niet zo hele stoere vissersverhalen. Als gauw zakt de zon en voor ik het weet word ik op sleeptouw genomen naar de boot, die moet ik namelijk gezien hebben. We wiebelen het smalle bruggetje over, duiken onder allerhand netten en what more door en dan verdwijnen ze 1 voor 1. What the..?! Blijken ze benedendeks te zijn gegaan waar ze hutjemutje slapen. M'n maatje gaat me voor en klettert zonder pardon head first van het idioot stijle trappetje naar beneden. Oo deary me.. Heel voorzicht ga ik maar achterwaartst datzelfde stijle trappetje af, wat moet dat een hel zijn als je op zee zit! Anyway, shits and giggles gehad, snel die boot weer af, het is nu toch echt tijd voor Linda om haar bedje of te zoeken. De heren zijn zo vriendelijk een taxi voor me te betalen en zorgen zodoende dat ik veilig weer bij mijn hostel terecht kom. Snelle douche en eindelijk kan ik dan heerlijk slapen. Ben nog geen dag weer op pad en nu al weer avonturen. Het leven is een feestje!
De volgende dag besluit ik te gebruiken om aan het weer te wennen, m'n verdere plannen enigzins uit te werken en mijn bus te boeken. Get your shit together mate =P Lekker niksen en aan het zwembad hangen dus =) Ik besluit twee trips te doen in de aankomende twee dagen die ik nog in Cairns heb. Allereerst ga ik naar Cape Tribulation. We belanden na een waanzinnige maar lange rit langs de kust op een prachtig parel wit strand en een strak blauwe zee midden in het regenwoud, Daintree Rainforest. In ditzelfde regenwoud gaan we op een tour met een gids die ons van alles verteld over de vegetatie en de beestjes. Dan is het tijd om op een boot te stappen zodat we hopelijk krokodillen kunnen spotten. Hoe spannend is dat?! En jawel, we hadden geluk dit keer. De koning onder de krokodillen in dit deel, de +/- 5 meter lange Scarface laat zichzelf zien. Ze zeggen wel dat je op moet passen voor deze beesten omdat ze zo groot en zo snel en zo gevaarlijk zijn maar na een jaar in Oz krijg je dezelfde mentaliteit als de Ozzies en haal je je schouders op bij dit soort waarchuwingen. Tot je dus zo'n beest van dichtbij ziet. Hallelujah ze zijn echt heuwl groot en echt heuwl snel! Awesome! Het is het einde van de middag en iedereen is zo onderhand behoorlijk oververhit, tijd voor een duik. We gaan naar Mossman Gorge, waar koud en super helder water onze oververhitte lijfjes kan afkoelen. Met enkele korte stops voor lookouts rijden we dan na een hele lange dag weer terug naar Carins. 
De volgende dag ga ik dan toch het touristische hoogtepuntje van de East Coast doen, ik ga snorkelen in het Great Barrier Reef. Yay! Ik heb er uiteraard ongelovelijk veel zin in en kan niet wachten om het water in te duiken. We gaan naar twee verschillende plekken om zoveel mogelijk te zien en als snorkelers heb je ruim een uur in het water op beide plekken en dus alle tijd om te genieten van deze magische wereld. Honderd verschillende soorten vissen, tientallen verschillende soorten koraal en jawel, een haai! Wauw! Ik kon me helemaal verliezen in deze onderwater wereld en heb zoveel mogelijk in het water rond gedobbert. Er was een waanzinnige lunch voor ons bereid tussen de sessies in zodat je de tweede duik met hernieuwde kracht kon maken =P

Dan is het alweer tijd voor mij om Cairns te verlaten. De volgende stop is een kleine 2 uur verder, Mission Beach. Een kleine gehucht direct aan de zee waar het hoogtepunt een Skydive met strandlanding is. Dit MOET ik doen! Ik boek mijn Skydive bij de vriendelijke receptioniste van mijn hostel die super enthousiast is en me moed weet in te praten. Ik moet een dag wachten voor ik kan springen die ik gebruik om mn wandelgear weer uit mn tas te trekken. Het is gruwelijk heet en de luchtvochtigheid is hoog maar ik heb ontzettend veel zin om de hoog aangeschreven wandelpaden hier te onderzoeken. Man wat zweten! Maar wat is het fijn om weer zelfstandig op pad te kunnen gaan en te genieten van de natuur en de beweging.
Zaterdag is het dan zover, ik moet toch echt dat vliegtuig uit. Ik word netjes opgehaald bij het hostel door de Skydive organisatie en bij de voordeur van het kantoor afgezet. Hup naar binnen en direct aan het papierwerk. Uiteraard moet je ontzettend veel contracten en veiligheidsdingetjes doorlezen en tekenen. Dat eenmaal gedaan wordt je gewogen en in een groep gepleurd. Ik hoef gelukkig niet langer dan een half uurtje te wachten voor ik opgehaald zal worden. Ik ben stront zenuwachtig en loop maar wat wazig rond. Dan is het zover, mijn naam wordt omgeroepen door 1 van de tandummasters (zo worden ze blijkbaar genoemd) en ik word vriendelijk begroet door Thom. Hij hijst me in mijn harnas en legt snel maar duidelijk uit wat er van mij verwacht wordt wanneer we dat vliegtuig uit gaan. Hoofd op zijn schouder, harnas vasthouden, heupen naar voren en voeten naar achteren, na een tik op de schouder mag ik loslaten. Oke, dat klinkt niet al te ingewikkelt, moet ik kunnen onthouden. Denk ik. Iedereen schuift in een busje dat ons binnen een kwartiertje op een klein vliegveld afzet. Snelle shot voor de camera en dan hup het vliegtuig in. Op de 1 of andere manier heb ik mn zen terug gevonden en mn hartslag is bijna weer normaal. Ik geniet van de korte vlucht met haar waanzinnige uitzicht en de enthousiaste skydivers. Mijn buddy drukt de camera een paar keer in mn gezicht om te peilen hoe ik er bij zit en eventuele laatste woorden voor de mensen thuis. Thanks mate, heel geruststellend xD Dan vliegt de schuifdeur open en voor mijn nu met adrenaline doordrenkte brein kan registreren dat de eerste de deur al uit is zit ik op de rand en Boem!! Daar ga ik. Wauw wauw wauw!! Wat een gevoel, wat een sensatie, wat een angst (zoals heeel duidelijk te zien op de video)!! Ik stopte voor een volle 10 seconden met denken en ademhalen. De eerste 2 seconden kon ik alleen maar gillen en daarna alleen maar lachen en gillen. WAUW! We vallen met een snelheid van 200 km/u richting het prachtige strand van Mission Beach, de wind giert om mn oren, mn wangen klapperen, mn hart is of helemaal gestopt of raast zo snel dat ik haar niet voel en mn armen hebben een eigen wil. Mn buddy weet waanzinnige beelden van mijn flabberende en schreeuwende gezicht te schieten terwijl ik mn vingers niet eens kan bewegen, diep respect! Dan all of a sudden klapt de parachute uit en zweven we in alle rust naar beneden. Ik heb even tijd nodig om op adem te komen, het voelt alsof ik met mn rokerslongen een half uur gesprint heb. Het uitzicht is waanzinnig en ik geniet intens van van de 5-7 minuten dat we naar beneden zweven. En voor ik het weet zit ik alweer met mn gat op t strand. Een laatste kort interviewtje met mijn charmant losgeblazen haar en nog steeds strak van de spanning staande hoofd, een high five en vele hysterische bedankjes naar mn buddy en dan kan ik alweer terug hobbelen naar t kantoor om mn harnas in te leveren en te wachten op mn video. Vol trost schiet ik mijn gratis Skydiving singlet aan zodat iedereen kan zien hoe stoer ik ben en ga dan eerst maar eens rustig met een sigaretje bijkomen. Mn handen trillen nog steeds een beetje. Ja, het is een duur geintje dat Skydiven maar het is het meer dan waard. Wat een ervaring! De rest van de dag loop ik met een vette grijns rond en na een paar wijntjes val ik s avonds als een blok in slaap. Al die spanning vreet energie hihi. Ik heb het voor elkaar gekregen het filmpje hier te uploaden dus ga gauw kijken voor shits and giggles =p
Dan is het alweer mijn laatste dag in prachtig Mission Beach. Die ochtend wandel ik de 5 km over het strand met een naamgenote uit Finland naar de lokale markt om diezelfde afstand later al zwetend terug te wandelen, het zwembad in te pleuren en niks anders te doen dan te genieten van t weer met een boek.

Het was echt weer even wennen om alleen op pad te zijn maar ik zit er weer helemaal in. Hier en daar trek ik op met medereizigers voor een borrel, wandeling, tour of zwemsessie terwijl ik ondertussen lekker op mn eigen tempo rond roam.

Maandagmorgen knal ik de bus weer in om nog een stukje verder naar beneden te reizen. Next stop, Townsville.
Aangekomen in Townsville wordt ik na een uurtje wachten opgepikt door de enthousiaste manager van mijn hostel. Het is vrij laat op de middag en ik besluit wat rust te pakken zodat ik de volgende dag volledig kan benutten om de stad te ontdekken. Een snelle boodschapjes trip, avondeten en dan even genieten van een ongekende luxe, een bad!! Ik ben al vroeg wakker en besluit optimaal te genieten van het milde weer en gratis koffie. Ik kuier wat rond in de lounge ruimte maar besluit dat het dan toch echt tijd is voor actie. Castle Hill zou een waanzinnig uitzicht over Townsville en het verder in zee gelegen Magnetic Island moeten bieden en direct de nodige sportieve uitdaging. Sportschoenen aan, liters water en vol goede moed begin ik aan de klim. Hallelujah wat een klim! Even vergeten dat het een behoorlijke tijd geleden is dat ik bergen heb beklomen ga ik bijna dood gedurende mijn klim in een goeie 35 graden. Druipend van het zweet en compleet buiten adem kom ik op de top waar een heerlijke zeewindje me gelukkig in no time weer af weet te koelen. Het uitzicht is inderdaad waanzinnig en ik blijf een tijdje rondhangen voor ik de heuvel weer af ren. Naar beneden is toch echt een stuk makkelijker dan naar boven! Ik besef me dat ik mijn bikini ben vergeten en drentel terug naar het hostel om deze op te pikken voor ik richting The Strand wandelen voor een welverdiende duik in zee. Je kan hier momenteel niet zomaar overal in zee springen vanwege de kwallen. De meesten zijn niet gevaarlijk maar enkele soorten zijn minder vriendelijk en kunnen zelfs dodelijk zijn. Daarom hebben ze op de meeste stranden zogenaamde 'stinger nets' zodat je alsnog veilig kan poedelen. Kwallen, haaien, krokodillen.. Je zou bijna niet meer willen zwemmen xD Ik hang nog wat rond op het strand, wandel wat rond in de stad en dan is de dag ook al weer om. Time flies! De volgende dag raak ik aan de klets met een mede hostelgenoot terwijl ik zit te wachten om richting de bus die me naar Airlie Beach gaat brengen te gaan. Hij gaat ook naar Airlie! Gezellig, zie ik je daar! Enkele koppen koffie verder en een boel heen en weer geauwehoer moet ik toch mn backpack weer op mn rug sjorren en mn weg naar de busstop zien te vinden.
Aangekomen in Airlie blijk ik mezelf in een partyhostel te hebben ingeboekt met een bar twee stappen uit mn kamer. O ooh.. trouble! Ik pleur mn tas in de gigantische 8 persoonskamer, maak mm bedje op, snelle douche en dan op naar happy hour om mn dorst te lessen met een ijskoude Great Northen. Al snel schuift een koppel bij me aan tafel en wat blijkt, hebben het meisje (Louisa) en ik elkaar al eerder ontmoet op de Cape Tribulation tour in Cairns. Nog leuker, de mannelijke helft is een Nederlander, Arjan. Even inkomen weer dat Nederlands maar erg lekker om weer even in eigen taal te spreken. Als ik terug loop van de bar zie ik dat ook Marcus, die gozer van vanmorgen in Townsville, veilig is overgekomen met zn maatje Stephan. Al snel zitten we met zn allen aan tafel en de pitchers bier gaan hard. Gezellig! De volgende dag meeten we weer om lekker te luieren langs het water van de prachtige, handmade lagoon van Airlie Beach. Die avond rollen de jongens en ik in een voetbalteam feestje. Het team is over komen vliegen vanuit Sydney voor een weekendje feesten en het feestje is aan kan ik je vertellen! Ze zijn s morgen uit Sydney vertrokken, hebben de drankvoorraad in het vliegtuig naar eigen zeggen compleet uitgeput en zijn nog niet weer gestopt met drinken. Impressive.. denk ik.. We denderen de avond door, belanden in de nachtclub waarna ik uitgeput in bed rol. De volgende dag is wederom een luie dag aan het water.

Dan vind ik het wel weer mooi geweest en vertrek ik naar Rockhampton. Mijn eerste langere busrit in Australie met een aankomsttijd rond middernacht, blegh.. Na Airlie is dit stille hostel in de middle of nowhere best wel welkom en ik geniet van de stilte als ik mezelf in bed pleur. De volgende dag ga ik op pad en ben compleet overdonderd over de wijde maar uitgestorven straten van Rocky. Ojah.. even vergeten dat het zondag is. Ik wandel de volgens maps 5+ Km naar de botanical gardens en dierentuin. Terwijl ik bergopwaards door een wijk buffel in 35 graden en 70% luchtvochtigheid word ik vriendelijk begroet door een local die haar voortuintje staat te besproeien, of ik een afkoelende douche wil want ik zie er behoorlijk oververhit uit. Zonder pardon wordt de tuinslang op me gericht en giegelend kletsen we nog even voor ze me de kortste weg naar de tuinen wijst. Kijk, dat Great Barrier Reef en skydiven is natuurlijk kicken en groots maar ook deze kleine dingen kunnen me nog steeds een hele dag laten grijnzen. De volgende dag hang ik gedwongen wat rond in het hostel, ik had eigenlijk de vorige nacht mijn bus willen pakken aangezien Rocky niet zo heel veel te bieden heeft maar helaas was deze bus al vol. Remy en alleen eet ik mijn avondeten in een "Roadhouse", een tankstation met dinner mogelijkheden en maak voor een goeie drie uur misbruik van hun gastvrijheid voor mijn bus aankomt. Na een kleine anderhalf uur stap ik alweer uit in letterlijk the middle of nowhere, ik wil naar Agnes Water/Town of 1770 maar de Premier bus gaat niet helemaal die kant op. Gelukkig anticiperen de hostels hierop met een shuttle bus die je van te voren kan boeken. Half slapend waggel ik de bus uit, pak m'n tas, draai me om en schiet vrijwel direct in een giga giechel bui. Daar staat meneer uber hippie/surfer met z'n lange blonde haar, op blote voeten bij z'n bussie te wachten om ons naar het dorp te gassen. Hij gooide nog net niet z'n vingers op in het welbekende peace gebaar. Ik beland in een waanzinnig hostel, midden in het dorp op 5 minuten wandel afstand van het strand. Heerlijk! De volgende dag doe ik niks anders dan lekker aan het prachtige strand van Agnes Water hangen, even een beetje bijslapen na een zo goed als slapeloze nacht. Dan besluit ik dat ik toch wat lichaamsbeweging kan gebruiken en wandel naar Town of 1770. De eerste landingsplaats van kapitein Cook in Queensland. Een flinke wandeling met een pauze om even te zwemmen en van de zon te genieten. De rest van mijn dagen doe ik niks anders hier, heerlijk!

Dan door naar Bundaberg, Bundy voor de Australiers waar ik hoop een tijdelijke farmjob te vinden om wat extra zakgeld voor Sydney te verdienen. Ik kom midden in de nacht aan en moet een tijdje rondhangen voor ik in kan checken in mijn vooraf uitgezochte hostel. Gelukkig zijn de bakkerijen al heel vroeg open zodat ik een kopje koffie en ontbijt kan fiksen. Als dan eindelijk de receptioniste van het hostel daar is bekend ze me heel eerlijk dat ze eigenlijk geen werk hebben, of werk dat slecht betaald en hard werk is en nodigd me uit mijn backpack daar te laten en rond te vragen bij de andere hostels die meer contacten hebben met de lokale boeren. Dit verbaasd me op een zeer positieve manier, normaal gesproken zijn de working hostels  niet zo eerlijk. Ze beloven je allemaal veel werk, je moet voor minstens een week inchecken en vertellen je vervolgens dat er geen werk is. Dankbaar pleur ik m'n backpack in de receptie en ga op pad. Andere hostels zijn niet veel positiever maar in ieder geval iets en uiteindelijk weet ik een keuze te maken. Er wordt me vertreld dat ik waarschijnlijk citroenen ga plukken, hard werk maar verdiend aardig als je snel bent aangezien je per emmer betaald wordt. Goed nieuws! Na een dag heb ik een baan in een tomaten shed, dit betekent sorteren of pakken voor de meiden. Een hourly paid job en daarmee veel populairder dan de bin paid jobs. Ik zit ook nog eens in de middagdienst waardoor ik uit kan slapen als ik wil. Aangekomen in de shed rond 14.00 is het chaos, niemand weet wie wie is en de aanwezige supervisors zijn Aziatisch en nauwelijks verstaandbaar. Ik sta aan de lopende band en na 5 keer vragen is me eindelijk duidelijk dat ik alle kapotte tomaten weg moet donderen en alle tomaten met plekjes op een lopende band boven de eerste moet gooien. Oke, dat moet lukken! De tomaten racen razendsnel onder je neus door en je moet als een malle de slechte tomaten uit de groep plukken. De lopende band is niet gemaakt voor mijn Nederlandse lengte en ik moet mijn rug en schouders een beetje buigen om de tomaten te kunnen weggraaien waardoor ik na 3 uur al sta te rekken en te strekken. Maar al met al is het goed te doen en ik mag niet klagen. Als we de volgende dag weer in ons busje aankomen is er wederom grote verwarring,  ik besluit het hef in handen te nemen en stap op de aangewezen manager af die me verteld dat er helemaal geen werk is voor een tweede shift en dat ze ons eigenlijk af had moeten bellen. Iedereen loopt maar wat wazig rond en ik besluit maar gewoon een kijkje te nemen aan de lopende band waar blijkt dat een paar meiden van de eerste shift pleite zijn. Ik schiet gauw mijn handschoenen aan en ga aan het werk. Uiteindelijk werk ik maar 1 1/2 uur maar iets is beter dan niets, zeker als me later verteld wordt dat ze verplicht zijn me in ieder geval 3 uur uit te betalen. Zo blijkt maar weer dat je niet met de meute mee moet gaan en vooral een beetje associaal moet zijn. Vanaf dan gaat het alleen maar bergafwaarts en al mijn shifts worden gecanceld. Het hostel ongelovelijk duur maar een zooitje, Bundy een dump en ik merk dat ik al maar negatiever wordt. Ik moet hier weg! Als dan ook nog blijkt dat ik mijn Health Examination (welke ik moet doen om mijn Second Year Visa te krijgen, god knows why but..) niet in Bundy kan doen heb ik het gehad en boek ik de eerst volgende bus naar Brisbane. Ik regel mijn afspraak voor mijn onderzoek en breng vrijwel het gehele eerste weekend in de bibliotheek door om mijn RSA, Responsible Service of Alcohol, cursus te doen. Dit heb je nodig op het moment dat je in de horeca hier wil werken. De cursus stelt weinig voor en is online te doen, vragen over wat een standaard drankje is, wanneer je iemand geen alchol meer mag geven en hoe te handelen in bepaalde situaties. Als kroegtijger en ervaren serveerster race ik hier door heen. Het is dat het programma me dwingt om alle informatie door te klikken en te wachten tot mijn gegevens zijn gecheckt en sommige antwoorden dat het allemaal maar weer lang duurt. Maar ik kan nu met mijn papiertje zwaaien en op jacht naar een baantje in South West Brisbane. Ik print mijn CV meerdere malen uit en flyer haar uit aan iedereen die het maar aan wil pakken. Ik voel me lichtelijk belachelijk maar dit is schijnbaar de manier van doen en ondanks dat ik veelal "No sorry we're not hiring on the moment" krijg voel ik me goed, iedereen is super positief en lief! Ozzie's zijn zo slecht nog niet =) 

Ik ben net terug gebelt door 1 van de restaurants om een paar uurtje mee te komen draaien. Hopelijk loopt dit uit op meer! Duim voor me! =) 

Ondertussen blijf ik ontzettend veel leuke, lieve, interessante, gekke, mooie mensen ontmoeten die je overal en nergens op de meest random plaatsen weer tegen het lijf loopt. Het weer is fantastisch en Australie weet me toch iedere keer weer te verbazen. Ik heb m'n Second Year Visa binnen en kan dus gelukkig nog een jaartje langer in dit land rondstruinen, er is nog zoveel meer te zien! De plannen voor de komende tijd zijn vrij straight forward, ik blijft tot de 22e in Brisbane waarna ik naar Sydney vertrek om Kerst en NYE met Eline te vieren. Ik zal waarschijnlijk een tijdje blijven plakken in Sydney om daarna weer opzoek te gaan naar een nieuw avontuur. Ben zelf benieuwd waar ik beland =P 

Ik mis jullie wel hoor en denk vaak aan thuis maar man, als je in mijn schoenen stond had je precies hetzelfde gedaan, dat weet ik zeker! 

Heel veel liefs en een kus uit zonnig Brisbane!!

Ps. foto's volgen later, beloofd!