Verrassing!

Hallo hallo!!

Was dat even schrikken he, staat die muts zomaar bij het bordje Hengelo. Na wat wel een eeuwigheid leek kon ik jullie dan toch vertellen dat ik zomaar weer even op Nederlandse bodem zou ronddwalen. Enkele weken geleden kreeg ik van mijn papa de vraag,of eigenlijk de opdracht, de rest van de familie te verrassen met een bezoekje. Ik zou 25 worden, een mijlpaal die niet zomaar vergeten mocht worden. Uiteraard kan ik zo een verzoek met geen mogelijkheid negeren en aangezien ik zelf ook al enige tijd met het idee speelde heb ik ook maar direct een vlucht geboekt. Want ach.. even vanaf de ene kant van de wereld naar de andere kant vliegen stelt toch niks meer voor. En toen kwam het aller moeilijkste deel, zowel voor mij als nog velen malen erger voor mijn arme papa, niemand iets laten merken. Hoe hij dit bijna 2 maanden vol heeft weten te houden snapt nog niemand en hij volgens mij nog het minst maar zoals iedereen wel gemerkt heeft is het gelukt!! Na een stiekem toch wel emotioneel onthaal op Schiphol door papa en Niels moesten de dames thuis direct ongelovelijk ongeduldig gemaakt worden door een belletje. 'Hallo, ja ik bel met papa's telefoon want je raadt het nooit maar ik sta nu op Schiphol, verrassing! Zie je met een anderhalf uur!' Hihi gemeen he?! Ik wilde zelf gewoon aan de deurbel gaan hangen maar papa stond uiteraard op knappen na zo een lange tijd zijn mond gehouden te moeten hebben. Daarnaast had ik mama waarschijnlijk een hartverzakking bezorgd dus dit was wellicht wel de beste oplossing. Thuis gekomen moest Eline aan de valium en moesten mama en ik een 10 minuut durende knuffelsessie houden voor ze geloofde dat ik het echt was. Anderhalf jaar is toch best lang dan. Helemaal waanzinnig om zo maar weer gewoon in de keuken te staan. En die Nederlandse koffie! Hoewel je overal in Australië goede, barista made koffie kan krijgen gaat er niks boven een Nederlands bakkie filterkoffie. Ik kwam dus elke morgen al heel op tijd naar beneden gestuiterd voor een kopje koffie en sigaretje met mama in de zonovergoten tuin. Geloof het of niet, voor de volle twee weken vakantie in eigen land heb ik alleen maar waanzinnig lekker weer gehad. Ongelovelijk!

Ik blijf mij verbazen maar toch vooral heel gelukkig voelen over het waanzinnig onthaal dat ik van iedereen heb gekregen. Allemaal onwijs bedankt voor jullie lieve reacties en de tijd die je voor mij vrij hebt kunnen en willen maken in de overvolle agenda's. Het doet me maar weer beseffen dat ondanks dat ik nog steeds graag verder wil reizen en daar gelukkig van word ik nog altijd thuis het gelukkigst ben.

Na twee weken die razendsnel aan mij voorbij zijn gegaan zit ik dus alweer in het vliegtuig terug naar Perth. Op naar het volgende avontuur!

Ik had vrijwel de gehele inhoud van mijn backpack achter gelaten in Kojonup zodat ik de vrijgekomen ruimte op kon vullen met Timtams, stubbieholders en andere touristische rommel. Uiteraard kon ik het echter niet laten toch nog wat kleren mee te nemen uit mijn kledingkast. Kwam goed uit aangezien ik besloot een paar daagjes in Perth door te brengen voor ik terug naar Koji zou gaan. In deze dagen heb ik zomaar een autootje gekocht. Ja echt, ik ben nu de trotse bezitter van een mega oude, rammelende, met een haai versierde, ondefinieerbaar gekleurde Hyundai Excel! Na een beetje rondgereden te hebben in Perth besloot ik de gok te nemen en naar Koji te rijden. Een trip van ongeveer 3 uur. Enigzins zenuwachtig maar super excited ga ik op pad en kom zowaar zonder al te veel problemen aan. Yay! Mijn oude dame blijkt na een lange afstand hard werken wat moeite om direct na stilstand weer te starten maar als ze eenmaal gaat, gaat ze als een trein. En zo zorgt mijn autootje er voor dat ik tenminste mijn pauzes neem. Aangekomen in Koji blijkt maar weer dat her beste plan is om geen plan te hebben. Ik wilde maar 1 of 2 nachten doorbrengen in het dorp en dan eindelijk op een roadtrip gaan maar werd uitgenodigd om donderdags mee te gaan naar Mandurah met Pete, de boer waar ik mijn farmdagen gedaan heb, en een hele bubs anderen. Dat laat ik me geen twee keer zeggen! We blijven uiteindelijk 3 zwaar beschonken nachten in Mandurah voor Laura (mijn plaatsvervanger op de boerderij) en ik terug rijden naar Koji. Donderdagavond beginnen we zoals gewoonlijk in Murphy's om vervolgens door te gaan naar de Monkey Bar en uiteindelijk de nachtclub binnen te strompelen. 1 van de jongens strompelt wel erg letterlijk en wordt uiteindelijk de club uitgezet, 'samen uit, samen thuis' geldt ook hier dus iedereen gaat netjes met hem mee. Dit bleek ook wel nodig, aangekomen in de wijk blijken we hem ergens onderweg verloren te zijn. Een zoektocht wordt gestart en samen met Laura en Pete loop ik midden in de nacht op kousevoetjes(had geen hakken moeten dragen, auwts!) heel Mandurah af opzoek naar ons verloren dronkendropje. Na een anderhalf uur door de kou gelopen te hebben staan we op het punt om op te geven als we opeens uit het niets een soort oerschreeuw horen. Een mix tussen een walvis paringsroep, mammoet immitatie en een kotsende reus.. ofzo. Dat moet m zijn! Laura sprint op het geluid af, ik hobbel er achteraan terwijl ik alles wat uit haar zakken valt opraap en Pete komt rustig aankuieren alsof hij even naar de winkel loopt voor een pak melk. Dronkendropje komt uit een compleet andere wijk gestrompeld, ondersteund door een giggelende Laura. Hij blijkt half zijn herinneringen van de avond en een schoen te zijn verloren. Hoe? Dat weten we nog steeds niet. Hij heeft het in ieder geval enorm naar zijn zin gehad, denkt ie.. Hihi! Zoals verwacht is de volgende dag brakke miserie maar 's avonds gaan we dapper met Pete's moeder mee naar haar stamkroeg voor een paar biertjes. De eerste paar moeten met mes en vork naar binnen gewerkt worden maar ey, we weten allemaal hoe het gaat de derde gaat weer soepeltjes. Toch houden we het redelijk rustig deze avond, we moeten morgen ook nog als Hydo en Laura(een bevriende boer uit Koji en zijn farmhand) langs komen. Die avond skippen we Murphy's en gaan we direct naar de Monkey Bar om vervolgens de nachtclub weer onveilig te maken. Het is super gezellig maar tegen een uur of 3 kijk ik eens goed om me heen en besluit dat het tijd is om iedereen bij elkaar te schrapen en naar huis te gaan. Ons clubje is zo dronken dat het nauwelijks nog kan staan, kwijt of valt om van vermoeidheid. Moeke Linda verzamelt de kids en samen slingeren we naar huis. Ouderwets feesten in Mandurah!

Na een paar dagen bijkomen in Koji besluit ik Marvel Loch weer even onveilig te maken. Mijn collega Effie gaat haar laatste week in en ik heb een excuus nodig om van mijn luie gat te komen, ik zit veel te comfortabel in Koji. Ook in Marvel Loch blijf ik weer veel langer plakken dan gepland als we door de locale 'Aussie Goldhunters' sterren worden uitgenodigd om een dagje met ze te komen 'prospecten'. We worden woensdags opgehaald om na een anderhalf uur durende hobbel rit over gravelroads aan te komen bij hun kamp. 3 caravans, douche/toilet en een paar schuurtjes rondom een kampvuur in de middle of nowhere. Het rondom liggende land huren ze van de overheid om goud te zoeken. Ze hebben ons precies uitgelegd hoe dit in zijn werk gaat en hoe ze uiteindelijk daadwerkelijk goudrijke grond vinden maar daar zal ik jullie verder niet al te veel mee vermoeien. Wij werden uitgerust met een metaaldetector, een pikhouweel en de nodige uitleg/hulp en op pad gestuurd: 'find the gold!'. Daar loop je dan, in the middle of bumfuck, lekker in t zonnetje maar met een koude wind een raar rond ding aan een stok heen en weer te zwaaien over heel veel rode aarde terwijl het een rete irrirant muggengeluid maakt. De metaaldetector maakt een hels kabaal wanneer het metaal/goud oppikt, je probeert uit te vogelen waar het goud precies zit door langzaam over dat gebied te gaan. Dan pak je de pikhouweel erbij(he ho, he ho je krijgt het niet cadeau lalala) en maakt een gat op die plek, opnieuw komt de detector van pas: zit het goud nog in de grond of in het hoopje aarde dat je net opgegraven hebt. In het hoopje aarde? Maak een kruis met de detector zodat je weet waar precies en dan op handen en knieën daadwerkelijk met je handen in the dirt. Handje voor handje vogel je uit waar dat mini klompje goud is, al die tijd met die irritante beep van de detector in je oren. Ze vinden wel eens grote klompen maar meestal is het niet meer dan een halve centimeter of zelfs kleiner. Het grote geld zit hem in het gebruik van machines waar goudrijke grond doorheen gaat in tonnen en doormiddel van zwaartekracht goud gewonnen wordt. Maar om te weten waar de rijke grond is moeten ook onze hosts dagelijks met de metaaldetector en pikhouweel rond. Effie en ik worden beide beloond voor de moeite met een kleine nugget, wat een gave herinnering aan een waanzinnige ervaring! Na een middag goudzoeken is het tijd voor een biertje en avondeten rond het kampvuur. Wilde verhalen worden uitgewisseld, de geweren voor de dag gehaald en er wordt nog een rondje door de bush gereden om de waanzinnige sterrenhemel te kunnen zien. Er staat een oud gebouw op hun leash waar we nog even in gaan spoken voordat het tijd is voor ons warme bedje. Bah wat is het koud 's avonds! De volgende dag worden we getrakteerd op een waanzinnig ontbijt voor we er weer op uit gaan om goud te zoeken. Veel te snel is het alweer tijd om terug te gaan naar Marvel Loch zodat Effie optijd terug is om te werken. Als je meer een 'feel' wil krijgen voor wat ik hierboven allemaal loop te bazelen nodig ik je van harte uit om de show Aussie Goldhunters eens te youtuben. Uiteraard wordt het flink opgeblazen daar maar dan kun je in ieder geval zien wat ik bedoel =)
De volgende dag stap ik dan toch echt weer in de auto op weg naar Esperance waar ik voor het eerst zal gaan couchsurfen. Aangekomen besluit ik eerst het dorp een beetje te voet te verkennen, even die lange rit uit de benen lopen, voor ik opzoek ga naar mijn slaapplaats. Ik verblijf twee nachten bij een super vriendelijke local die me helpt mijn dag zo efficiënt mogelijk in te vullen zodat ik zoveel mogelijk van prachtig Esperance kan zien. Ik sta vroeg op om naar Cape Le Grande National Park te rijden waar ik eerst Frenchmens Peak beklim om te genieten van het waanzinnige uitzicht, dan door naar Lucky Bay. Schitterend wit zand dat knispert onder mijn sneakers terwijl het helder blauwe water in kalme golven naar me toe komt rollen en een snijdend koude wind die er voor zorgt dat ik op een drafje over het strand ga. Winter! Getver! Vanwege de kou zijn de beloofde kangaroes helaas ook niet aanwezig op het strand(ik geef ze geen ongelijk!) maar toch is dit een prachtig plaatje! Ik bezoek nog wat andere stranden langs dit prachtige nationale park voor ik terug ga om even op te warmen met een kop koffie en douche. Snel de auto weer in om de laatste zonnestralen mee te pakken op de Great Ocean Drive van Esperance. Een prachtige slingerweg langs de kust van Esperance met vele lookouts op waanzinnige stranden. Halverwege begint het helaas alweer te miezeren maar daar hebben ze ook wat voor. Een kleine lokale brouwerij biedt een bierproeverij aan en ik besluit als bierliefhebber daar eens gebruik van te maken. Lucky Bay Brewery biedt een assortiment aan buitenlands geïnspireerde, gemaakt met lokaal gewonnen producten bieren waar je er 4 van kan proeven voor 10 dollar. 4 van deze glaasjes zijn samen ongeveer één standaard drankje waardoor ik deze proeverij legaal kan doen, ik moest natuurlijk nog een stukje rijden om weer terug op mijn slaap adres te komen. Kletsend met de dames daar zit ik de regenbui uit in hun gezellig aangeklede schuurtje en 4 heerlijke biertjes, best knus zo! Terug aangekomen blijkt het huis vol te zitten met airbnb'ers, waar ik eerst een gezellig kamertje en een bed had zal ik vanavond op een luchtbed in het kantoor slapen. Geen probleem, ik betaal immers niet terwijl de airbnb gasten wel een klein bedrag betalen voor hun kamer. We zijn een gezellig groepje maar iedereen is munt van een lange dag tourist uithangen dus we kruipen al optijd onder de wol. De volgende dag vertrek ik richting Albany met een lunchstop in Hopetoun waar ik zowat van de pier geblazen wordt als ik besluit de benen even te strekken. Oeps! Aangekomen in Albany beland ik eerst in een tavern met 1 van mijn maatjes uit Marvel Loch voor een welverdiend biertje, leuk om iemand in een andere omgeving te zien! Bij gebrek aan hosts in Albany check ik in bij 1849 Backpackers hostel waar ik vriendelijk onthaald wordt. Een perfect gelegen oud hotel getransformeerd tot een gezellig hostel met een huiselijke sfeer, de waanzinnig lekkere pannenkoeken voor ontbijt hielpen uiteraard ook. Ik wandel door het bos en langs de kust naar .... beach, na een kopje koffie moet ik weer terug en jawel hoor, het regent alweer. Blegh.. wederom wordt ik eraan herinnerd dat ik deze trip veel eerder in de zomer had moeten maken maar dan wordt ik getrakteerd op een waanzinnige regenboog en is m'n dag weer goed. Genieten van de kleine dingen blijft belangrijk!

Vanaf Albany rij is stiekem voor een nachtje naar Kojonup om direct de volgende dag weer door te gaan naar Denmark. Een hipster dorpje in een prachtige bosrijke omgeving met idioot veel mooie wandel paden die bijna niet te begaan zijn op het moment vanwege alle regen.. kak! Ik crash bij een vriendelijke Duitse dame die me een heerlijke chicken curry voorschoteld en me verbiedt de afwas te doen. Nadat we de avond weg hebben geklets kruipen we in bed, beiden een vroege start. Ik neem de touristische route naar Margret River met verschillende tussenstops bij onder anderen The Forest of the Giants waar je voor een behoorlijk bedrag door de boomtoppen kan wandelen maar ook gratis over een informatief, gezellig opgezet pad eronderdoor kan lopen. Aangekomen in Margs boek ik mezelf in voor een week in een backpackers, ik heb sociaal contact nodig, begin tegen mezelf te kleppen zo onderhand met al dat rijden. Gekukkig heeft Margret River meer dan genoeg te bieden in het stadje zelf en omstreken. De eerste dag doe ik niks anders dan lekker luieren en me bekend maken in het hostel om de volgende dag een flinke wandeling van een goede 22 km te maken naar Surfers Point, over het strand en terug. Eén van de grootste touristische trekpleisters zijn de grote hoeveelheden wijngaarden. Yes! Dat is mijn lingo! Ik lees me snel in in de verschillende tours die aangeboden worden, ik ga echt niet zelf rijden(verantwoordlijk he mam =p), en besluit met Big Tours te gaan. Voor 90 dollar ben ik de hele dag onder de pannen met proeverijen in 3 wijngaarden waarvan 1 ook nougat maakt(43 soorten ofzo, heaven!), een lokale kaasmakerij, een lunch en proeverij bij een bierbrouwerij en een afsluiter bij een andere lokale bierbrouwerij met café. Zoals je je waarschijnlijk wel voor kan stellen ging iedereen behoorlijk gezellig terug naar huis. Heerlijke wijnen, port, likeuren en een behoorlijke hoeveelheid bier stijgen snel naar je hoofd!
Het begint tijd te worden om vervolgplannen te maken en ik vind een couchsurfhost in Bunbury die op een zeilboot leeft en reizigers mee uit neemt voor tripjes. Dat klinkt gaaf! Ik leg contact en leer dat hij het aankomende weekend niet kan maar ik kan er maandag terecht. Yay! Tijd om uit te zoeken wat ik in de tussentijd ga doen.

Dit was geloof ik ook wel weer even genoeg leesvoer. Heb het weer compleet uit de hand laten lopen, sorry! Hihi

Ciao ciao lieverds!