Kojonup adventures

Ciao Ciao darlings!

Even een snelle update vanaf de andere kant van de wereld!

Er is niet erg veel te vertellen als je vast zit in een mini dorpje op een boerderij in de middle of nowhere maar ik zal mijn best doen.

De dagen kabbelen rustig aan me voorbij terwijl ik mezelf bezig probeer te houden met het huishouden of lastig vallen van de jongens (zowel de volwassenen als de kinderen). Ik heb eindelijk uitgevogelt wat er allemaal op de boerderij gebeurd en besloten dat ik op geen enkele manier van nut kan zijn buiten. Hihi. De familie waar ik leef heeft een aantal hectare grond met Canola, graan en schapen maar ontwerpt en bouwt daarnaast ook hun eigen landbouwmachines. De jongens die hier werken zijn momenteel ontzettend hard aan het werk om aanbod voor de grote vraag naar deze landbouwmachines te bieden. Ik geloof dat ze binnen enkele maanden 6 van deze giganten de werkplaats uit willen hebben. Stress dus. Ondanks dat ik in de weekenden enthousiast wordt uitgenodigd voor een lasles zie ik het nou niet helemaal zitten om in deze drukke periode de ontwetende miep uit te hangen en flink in de weg te lopen. Dit betekent dat ik ver van de werkplaats blijf en me ongelovelijk blijf vervelen.
Gedurende 1 van de weekenden hebben ze het aangedurft me mee te nemen naar de schapen om daar te helpen. Wat een giller was dat! Ik werd zonder pardon op een quad gedrukt en moest maar achter de jongens aanrijden. Zonder verdere uitleg scheuren ze weg en moet ik dapper proberen bij te blijven. Aangekomen bij de schapenweide wordt ik in positie gezet en wederom zonder verdere uitleg aan mijn lot over gelaten. Brodie (de oudste) en Ollie (1 van de werkers) knallen op hun dirtbikes het veld in en voor ik het weet komt er een hele horde schapen mijn kant op gerend. Paniek!! Gelukkig weten de schapen beter wat ze moeten doen dan ik en drentelen ze netjes tussen de hekken door naar het kleinere veld. Dan moeten de schapen plukje voor plukje door een serie hekken geleid worden zodat Peter een kleine club van de grotere kudde kan scheiden. Alle schapen hebben een gekleurd stuk plastic in hun oor, vraag me niet waarom het is gewoon zo en vandaag moesten alle blauwe schapen uit de groep gehaald worden. Dit wist ik op dat moment niet en stond hopeloos verloren tussen de schapen, schaapachtig om me heen te kijken. Ik besluit Ollie maar gewoon te volgen en heb al snel door hoe en wat er van mij en de schapen verwacht wordt. Wat er dan precies van mij verwacht wordt? Heel veel geschreeuw. De schapen zien het niet zo zitten om maar mak door de smalle gangen te lopen om uiteindelijk weer los gelaten te worden in de weide en wij moeten ze doormiddel van veel klappen en schreeuwen aanmoedigen dit toch maar te doen. Ik schiet regelmatig in een giegelbui als ik me bedenk wat ik in godsnaam aan het doen ben. Stel je even voor, een hele kudde schapen samengepakt in een kleine ruimte en 1 Linda in hun midden, zwaaiend, klappend en schreeuwend om deze wandelende bollen wol (die overigens een hele boel lawaai met zich meebrengen) in beweging te krijgen. Ik geloof niet dat ik een groot talent ben maar heb er in ieder geval een leuke ervaring en een waanzinnige herinnering aan! Ooh en keelpijn voor de rest van de dag..
Het oogstseizoen zal starten rond het moment dat ik hier vertrek dus daar zal ik helaas weinig van meekrijgen. Ach.. Je kan niet alles hebben.
In de tussentijd heeft Brodie besloten dat het tijd is dat ik een aantal motorrijlessen op zijn motor krijg. Zo'n quad is leuk maar een motor is veel cooler. Ik krijg een uitgebreide uitleg over alle knopjes en hendels en mag uiteindelijk plaatsnemen. Als ik de eerste keer wil wegrijden laat ik 'm uiteraard genadeloos afslaan maar de tweede keer tuf ik rustig weg. En dan realiseer ik me dat ik op een motor zit en dat er een plas op nog geen 5 meter afstand is en dat ik vergeten ben waar de rem zit en wat het gas was en was er niet nog ergens een koppeling en.. HELP! Paniek borrelt op maar op de 1 of andere manier weet ik in de tweede versnelling te knallen, de plas te ontwijken en een beetje bibberig maar zonder vallen een paar rondjes te maken. Brodie staat zelf te trappelen om me even te laten zien hoe het moet en ik vind het wel even goed geweest voor vandaag, als ik afstap wordt ik me er van bewust dat ik vergeten ben adem te halen tussen als mijn gegil door. Oeps xD De tweede keer raak ik al niet meer in paniek en tuf ik grijnzend rond de boerderij, dit is leuker dan ik dacht! Wederom staat Brodie na enkele rondjes te trappelen om zelf rond te crossen, ik ga veel te langzaam voor zijn smaak hihi. Moet maar gewoon blijven oefenen denk ik.
Verder ben ik nog regelmatig in de pub te vinden, word ik niet op sleeptouw genomen door Peter dan wel door Murray, of Muz zoals hij liever genoemd wordt. Muz werkt en woont ook hier op de boerderij maar was de eerste drie weken dat ik hier was niet aanwezig omdat hij besloot zijn duim af te snijden in de werkplaats. Foutje, bedankt =P Vanaf het moment dat hij terug is echter zijn we beste maatjes daar Muz ook een reiziger was en veel van de wereld gezien heeft. Hij heeft besloten me te adopteren als kleine zusje en komt hoogstwaarschijnlijk met me mee naar Cairns voor een weekje. Jeej! Donderdags verdwijnen we naar Broomhill, een dorpje zo'n 20/30 minuten rijden verderop omdat daar dan een Skimpy is. Vrijdag blijven we dichter bij huis en duiken we de pub in Kojonup in, want dan is daar een Skimpy. Ik blijf het grappig vinden dat iedereen hier de skimpy's achterna blijkt te jagen terwijl ze ondertussen zeggen dat het ze eigenlijk niet zo veel kan schelen. Wat wil je nou?! Ach.. Ik denk dat het komt omdat ze voor de nodige afleiding zorgen in een dorp waar anders absoluut niks gebeurd. De meeste avonden eindigen nog steeds ergens in een veld met een groot vuur of bij iemand thuis, het blijft lastig om gewoon netjes naar huis te gaan als de pub sluit ;P
De rest van de weekenden zijn stilletjes omdat ook dan het werk momenteel moet worden voortgezet. Ergens vind ik dit eigenlijk niet heel erg, ik kan lekker sparen op deze manier! Ooh en het weer begint een beetje op te klaren, we gaan de lente in dus af en toe kan ik zomaar in t-shirt in het zonnetje zitten. Dat helpt ook!

Plannen? Mijn tijd uitzitten hier. Ik heb afgelopen week mijn vlucht naar Cairns geboekt, 29 Oktober stap ik op het vliegtuig in Perth om de volgende dag hopelijk in super zonnig Cairns uit te stappen. Zoals eerder genoemd gaat Muz waarschijnlijk met me mee. Hij heeft enkele vrienden in Cairns, kent de plaats goed en kan niet wachten om me rond te leiden daar. Ik hoop echt dat hij vrij kan krijgen tegen die tijd, het is altijd leuk om met anderen te reizen en zeker als ze de beste plekjes kennen =D

Oo man.. Ik bedenk me net dat ik dan alweer ruim een jaar van huis ben.. Een heel gek idee want het voelt helemaal niet zo lang. Uiteraard mis ik jullie en mijn vertrouwde plekjes in Hengelo maar toch lijkt de tijd de vliegen. Vreemd.


Heel veel liefs uit Kojonup!