KNX, blaren & hostellife

Dag lieve mensen! 

Daar zijn we dan, Kununurra. Het is heet, het is in de middle of nowhere en de drank vloeit gestaag. Precies zoals verwacht =p

even terug maar Sydney tho. Mijn laatste vrijdagavond hebben mijn hostouders me mee uit genomen naar een fantastisch Japans restaurant in Manly. Eerst een cocktail in gezellig Hammingways om ons daarma vol te proppen in het overvolle Sunset Sabi. Yum! We hebben het voor elkaar gekregen om zonder tranen onze tijd samem door te spreken en alvast een beetje afscheid te nemen. Zaterdag had ik lekker de tijd om mijn grote blauw vriend in te pakken en te checken of ik alles had, afgewisselt met kleine tripjes naar de mall en Manly met mn hostfamilie. Zondag zou ik lekker decadent kaasjes en wijntje gaan proeven met Luke bij Ocello in het hippe Surry Hills. Heerlijk! Nog even vollop genieten van 'the city life' voor het harde werk op het land, hihi. Wederom moest er dus ook weer afscheid genomen worden, wat natuurlijk nooit leuk is. Maandag zijn we op een laatste 'familie trip' naar de Jenolan Caves geweest. Prachtige grotten net buiten Sydney die je met verschillende tours kan verkennen. Uiteraard konden we enkel de korste doen in verband met de jongens, die korte pootjes lopen niet zo ver. Desalnietemin zeker de moeite waard! Dinsdag was het dan toch echt zo ver, ik moest het vliegtuig in! Om 4 uur s morgens ging mijn wekkertje al daar ik om 7.15 zou vliegen. Oeps wat vroeg!! Mijn lieve hostmam was zo gek om me weg te brengen en na een dikke knuffel en een stiekem traantje werd ik het vliegveld opgezwaait. Diepe adem halen, rugzak nog eens ophijsen en daar gaan we. Kununurra, maak je borst maar nat! Het blijft toch altijd een beetje spannend om weer naar een nieuwe plek te gaan, zeker na een langere tijd maar ik heb er zin in!

Na goed 10u onderweg te zijn geweest stap ik wat verdwaasd het vliegtuig uit in mijn hoodie, jasje en dikke sjaal. Een golf van hitte slaat over me heen en ik weet niet hoe snel ik alles uit moet trekken. Verwacht maar toch een schok is het warme weer. Van 10 graden in Syney naar een goede 30 in Kununurra, dat wordt weer even wennen. Zoals beloofd staat de manager van mijn hostel me netjes op te wachten op het miniscule vliegveld. Een jonge vent, iets ouder dan ikzelf met een.. hoor ik dat nu goed? Brits accent?! Potverdorie, zo leer ik nooit geen Ozzie's xD Als ik de auto in stap hangt er een vage wietlucht en ik ben bang dat als ik de deur dichtgooi deze eerder uit de auto valt dan daadwerkelijkk sluit. Help! Hihi. Anyway, ik krijg netjes een tour door Kununurra als we naar het hostel rijden. Niet dat er zo veel te vertellen is maar toch, weet wel direct waar de super is. Ik wordt direct enthousiast begroet als ik achter Louis aanhobbel het hostel in, dat is in ieder geval een prettig begin. Het is wel even schrikken om in het doorleefde hostel aan te komen na mijn schone, lege kasteeltje in Seaforth. Wat een bende! Hihi. Ik besluit snel mijn spullen we te stoppen en rustig aan eens naar de super te wandelen voor avondeten en ontbijt. De rest zien we morgen wel. Ik maak kennis met m'n roomies en een groot gedeelte van de rest van de inwoners van het hostel. Het lijkt erop dat dit een hostel is waar mensen heel, heel erg lang blijven en weer in terug komen. Dat gaat het lastig maken om deel te worden van de familie ben ik bang maar ik ben veel te blij om weer tussen leeftijdsgenoten te zitten en kan me er niet nog niet druk om maken. De volgende dag ga ik naar de Jobshop, mijn beste kans om zsm aan een job te komen zo heb ik me laten vertellen. Ik moet me online aanmelden, wordt handmatig door de ietwat chaggerijnige man achter de balie op een lijst gepleurd en kan schijnbaar niet meer doen dan op mn gat te zitten en te wachten op een telefoontje. Dag 1 is grappig, ik hobbel wat rond in Kununurra, geef dit al snel op omdat t veel te warm is en maak in de loop van de dag en avond kennis met de rest van mijn hostelgenoten. Dag 2 is al minder grappig, mijn biologische wekkertje schopt me al om 8 uur mijn bed uit en ik heb geen flauw idee wat ik met mezelf aan moet. Er zit niks anders op dan maar weer wat rond  hangen in het hostel. Ik verken het zwembad, kijk wat televisie en lees een boek. Ik verveel me!! Het is echter alweer vrijdag en als iedereen terug komt van werk blijkt al snel dat het tijd is voor een feestje. Aan alle kanten knalt muziek uit speakers en de flessen wijn en bier worden overal vandaan getoverd. Italie speelt vanavond en half het hostel is Italiaans. Peroni's, pizza's, pepers en vooral heel veel geschreeuw/zang xD De tv hoek is compleet volgepakt en er wordt flink gejuicht, gezellig! Het feestje wordt nog even doorgezet in de gemeenschappelijke ruimte als Italie wint met 1-0 en uiteindelijk gaat vrijwel iedereen behoorlijk aangeschoten het bed in. Zaterdag wordt ik meegevraagd naar Hoochery, een rumbrouwerij in de buurt. Ik voel me wat katerig maar besluit toch mee te gaan. Op deze manier leer ik iedereen wat beter kennen en kom ik het hostel nog eens uit. Een bar in de middle of nowhere met 9 verschillende soorten rum, een prachtige rustieke binnen zithoek en een grote buitenplaats om in het zonnetje te chillen. Er wordt direct unnaniem besloten om alle 9 soorten rum te proberen, een zogenoemde road train. Een blikje cola ernaast en binnen no time wordt alles weggetikt. Dat gaat zeer doen xD Leuk om zo een kleinere groep te leren kennen en van het leven in 'the outback' te proeven. Er wordt even een borrel gedaan in Tavern, 1 van de kroegen hier maar dan ben ik toch echt hongerig en moe en ga ik terug naar het hostel. Vanaf daar zijn de dagen wederom saai en langdradig. Laat naar bed maar toch vroeg wakker en niks te doen. Ik besluit wat rond te hikken en beland al snel in 1 van de National Parks maar het is echt te heet om lang door te zetten dus vind ik mezelf weer op de bank met een boek. Woensdags word ik meegevraagd naar Emma's Goge. Een prachtig klein meer te bereiken via een mooie wandeling van ongeveer een half uur. Ontzettend warm in de Oz zon maar totally worth it als je daarna het koele water in kan duiken, wauw! Ondertussen leer ik Irene kennen, ook net aangekomen en dus ook nog niet helemaal een plekje in deze hechte familie, trekken we al snel naar elkaar toe. Ze komt uit Italie en weet me al snel te betrekken bij de grote groep Italianen aanwezig in het hostel en zo verover ik me meer en meer een plekje hier. Die woensdag gaaan we ook naar de wekelijkse Karaoke night @ Hotel, de andere kroeg hier. Volgepakt met tipsy backpackers die gezellig meebleren met bekende en minder bekende nummers. Alles gaat hier rond 12 dicht dus al met al stommelen we vrij op tijd weer terug naar het hostel voor een afzakkertje. Donderdag, vrijdag en zaterdag gaan niet veel anders. Sorry mam, er wordt inderdaad vrij geregelt gedronken maar maak je geen zorgen, ik ben vrij verstandig. Geloof ik. De dagelijkse uitjes bestaan uit tripjes naar de Coles en/of de bottleshop, de sensatie zit m in het vinden van een vriendelijke hostelgenoot met auto. Zondag gaan we met nu mijn kleine familie hier naar Lake Argyle. Wauw! Een eindeloos water tussen de bergen zo stil dat het glas lijkt. We gaan een vakantiepark op om gebruik te maken van het fantastische zwembad en 'barbie' faciliteiten. We hangen er de hele dag rond om te genieten van het prachtige uitzicht. En dan gebeurd het, je grootste nachtmerrie in Oz, de auto houdt er mee op. Aan de kant en eruit, de heren onder de motorkap en veel Italiaans temperament. Ik heb geen idee wat er aan de hand is en ga maar een sigaretje roken, wat moet je anders? Wolfs Creek popt meteen op en ik kan het niet laten iedereen eens flink angst in te praten. Na veel gegiechel, gepruts en een paar toffe foto's geven we het nog een poging. Helaas, na enkele kilometers valt hij echt uit en is er geen beweging meer in te krijgen en.. jawel, het wordt donker.. Gelukkig zijn de eigenaner van de auto voorbereid en worden aan alle kanten lampen neergezet. Had ik sl verteld dat we met twee auto's waren? Niet? Ooh! Nou zie, daarom was er geen paniek. De tweede auto had geen problemen en zou ons op komen pikken na de anderen te hebben afgezet. Gelukkig maar want het werd almaar kouder en donkerder en eer de andere auto er weer was was het pikdonker en dan is die ritsel in de bosjes of de langsrijdende auto's ineens niet zo heel erg grappig meer. Al met al konden we er best om lachen. Het is allemaal goed gekomen. Helemaal gaar komen we terug bij het hostel waar ik aangevlogen wordt door Sara, een ander Japans vriendinnetje hier. Of ik wil werken, morgen? Ja natuurlijk wil ik dat! Er blijkt ook een plekje voor Irene te zijn en voor we het weten worden we ingelicht over de benodigdheden, de tijden en hoeveelheid werk. Farmwork, here I come! De volgende morgen gaat de wekker al om 4.45 en als ik mijn kamer uit loop zie ik dat het hostel al vol leven is, even vergeten dat meerdere mensen op een farm werken. Goedemorgen Lin! Ontbijten, spullen pakken, tanden poetsen en hup, de auto in. We maken kennis met de andere werkers en al snel zijn we op de akkers. We lopen twee aan twee langs lange rijen met Chia bloemen om al het onkruid weg te halen. Maar! Dit is geen gewoon Nederlands onkruid, dat is een grap. Dit zijn halve bomen die met grof geweld uit de grond gerukt moeten worden, bloody hell dit is zwaar! Al snel voel ik de blaren op mijn gevoelige au pair handjes maar ik heb het nu nog veel te veel naar mijn zin om er echt aandacht aan te besteden. Het is leuk nog meer nieuwe mensen te leren kennen en om eindeliijk met mn kont van die bank af te zijn. Gesloopt maar voldaan drinken we een biertje op de terug weg terwijl we te horen krijgen dat er waarschijnlijk nog wel werk is voor 2 of 3 dagen meer. Perfect. De spierpijn is flink de volgende dag en mijn handen voelen als 1 grote blaar maar we gaan er gewoon weer voor. Uiteindelijk went alles, toch? We starten rond 6 met werken, hebben rond 10 een korte pauze en werken dan door tot 1. Net lang genoeg voor mij, geloof niet dat ik dit veel langer kan doen, zeker omdat het na 12 loei en loei heet is op het veld. Dag 3 is een drama, mijn hele lijf doet zeer en ik krijg blaren op mn blaren maar we weten al het werk gedaan te krijgen. Ik ben blij dat ik de volgende dag niet weer hoef maar baal er ook van. Nu moet ik weer wachten op de volgende mogelijkheid, wie weet hoe lang dat weer gaat duren. Dat worden weer uitdagende tripjes naar Coles, Jobshop en Bottleshop, yay! Als ik die donderdag bijna brullende op de bank zit met dikke, ontstoken worstenvingers komt Sara aangerent, de boer is een grote wiebelkont en heeft besloten dat we eerder overgeslagen stukken veld toch moeten wieden, of ik mee kom werken. Ik moet dit aanbod voor die dag toch echt afslaan, ik kan mn handen niet eens bewegen, laat staan planten uit de grond rukken. De volgende dag ga ik er echter wel weer gewoon voor, mn handen voelen al beter en ik tape ze flink in op de plekken waar de blaren zijn, zo werken we nog twee dagen maar dan is t toch echt gebeurd met werk. Die zaterdag is er een zogenoemde 'bushparty'. Het is precies wat het zegt dat het is, een party in de bush. Uiteraard moet ik dit meegemaakt hebben maar niet zonder een flink middagslaapje na werk. Het hele hostel lijkt er zo over te denken want de hele middag kon je een speld horen vallen. Rond 4 beginnen de eersten voorzichtig aan het feestje, er wordt een biertje gepakt, de muziek gaat aan en anderen worden uit bed gesleept om zich klaar te maken en dinnerplannen te bespreken. Voor ik het weet is het hele hostel weer vol met leven, iedereen lijkt te gaan. Gezellig! Als 1 man staat het hostel op, pleurt hun afval in de ton en sjouwt naar een auto of richting de party. Aangekomen moeten we een goede 15 min door het mulle zand sjokken voor we de lichten zien en de muziek horen. Letterlijk midden in de bush is een mooie open plek waar een gehele draaizet (waar hebben ze dat nu weer vandaan gehaald?!) staat, een kampvuur brand en de eerste feestgangers als een dansje wagen. Meer en meer mensen komen aanwaaien en later hoor ik dat men op zo'n honderd man gokte. Niet gek! Dan wordt ik om 2u op de schouders getikt, tijd om te gaan. Over een uur speelt Italie tegen Duitsland en mijn groepje bestaat uit voornamelijk Italianen, die errug fanatiek supporten en niks willen missen. Uiteraard verdwalen we een paar keer maar al met al zijn we op tijd terug voor de wedstrijd. Tot vroeg in de ochtend kijken we de wedstrijd en dan is het eindelijk tijd voor bed. Wat heb ik goed geslapen toen!! 

Allemaal leuk en aardig maar zo onderhand is er nog steeds geen vooruitzicht op een job voor langere periode en begint mijn tijd op te raken. Ik ben verdrietig en gefrustreerd maar wil de hoop nog niet opgeven. Zal Kununurra helaas misschien moeten verlaten, net nu ik weer lid ben van een familie maar als ik op die manier toch mn farmdagen kan krijgen dan is het niet anders.

Tot snel!

Ciao