Adieu Sydney!
6 juni 2016 - Sydney, Australië
Hallo hallo!
Het is weer zo laat. Tijd om afscheid te nemen.
Eindelijk is ze dan daar: mijn einddatum en begindatum!
Langzaam maar zeker neem ik afscheid van de beproefde route van Seaforth naar Wynyard naar Milsons Point en weer terug. Geen 160 traptreden meer om naar een bushalte te kunnen komen, geen vriendelijke knik van de zo onderhand bekende buschauffeur, geen kopje koffie voor onderweg, de vriendelijke gezichten van de dagopvangbegeleiders of de zwerver met altijd een warme glimlach en cowboyhoed die drankjes verkoopt. Afscheid nemen van mijn draken moet ik nog even niet aan denken. Ik heb ze absoluut regelmatig vervloekt en ben vast niet altijd de aller beste au pair geweest maar heel stiekem ga ik ze denk ik wel heel erg missen. Ook mijn lieve lieve hostouders zal ik gedag moeten zwaaien. Altijd druk en regelmatig chaotisch maar ongelofelijk vriendelijk en “open minded”. Toch lijkt het erop dat dit geen afscheid voor altijd zal zijn. Mijn lieve zusje gaat naar alle waarschijnlijkheid weer haar grote zus achterna en zal ook enige tijd in Sydney verblijven. Jeej!! Een goede reden om weer eens terug te komen in deze wereldstad. Als ik dit vertel aan mijn hostouders wordt er direct ontzettend enthousiast gereageerd; “Nu MOET je wel terug komen naar Sydney, jeej!”, er moet geluncht/gedineerd/geborreld worden en ze willen dat Eline ze als een soort back-up ziet voor een rondleiding/begeleiding/opvang/Sydneysider info. Heel erg tof van ze!
Uiteraard ben ik verdrietig dat ik (voor nu) gedag moet zeggen maar ik kijk ook heel erg uit naar mijn nieuwe avontuur. 7 ½ maand was toch wel erg lang en ik kan niet wachten om me weer in het reizigerswereldje te storten. Ben ook zeker wel nerveus hoor! Voel me eigenlijk iets te comfortabel hier en heb moeite om mijn moed weer bij elkaar te rapen en verder te gaan, de donkere, diepe wateren weer in. De vlucht en het hostel zijn echter geboekt dus heb mooi weer een zogenoemde stok achter de deur voor mezelf ingebouwd. Dinsdag 14 Juni om 07.15 Sydney tijd (auwts wat vroeg =/) vlieg ik via Perth naar Kununurra om daar om 15.15 Kununurra tijd te landen. De vriendelijke meneer van Kununurra Backpackers Adventure Centre heeft me beloofd me op te halen van het vliegveld en dan.. Tsjah.. Wat dan? Opzoek naar werk denk ik dan maar. Help!
Ben wel blij dat ik richting het warme noorden ga. Het begint hier heel erg koud te worden naar mijn verwende maatstaven. Gedurende de middag kan de temperatuur stijgen tot zo’n 20-24 graden in de zon maar verder blijft het zo rond de 12-15 graden. Brrr..!! Hihi. Ik moet hier bij vertellen dat het huis waar ik in zit net een grote, niet geïsoleerde vissenkom is. Soms is het buiten warmer dan binnen! Not kidding! Er is erg veel raam (enkel glas uiteraard) en iets in de trant van verwarming doen ze niet aan. Dus hobbel ik lekker rond in mijn pantoffelsokken en dikke truien alsof het midden in de Hollandse winter is en gruwel bij de aanblik van de net aangekomen toeristen in shorts, gheghe.
Gesproken over Hollands trouwens! Ik heb laatst toch een Nederlands café/clubhuis dingetje gevonden, remember? Ik heb mijn hostfamilie zo gek gekregen dat ze gezellig met me mee zijn gegaan op een zondag. Heb dus eindelijk weer een kroketje kunnen eten en een echte Grolsch kunnen drinken! Hoe leuk is dat?! Harry heeft heerlijk van een haring met uitjes zitten smikkelen tot groot vermaak van het grote aantal aanwezige ouderen. Ik heb hem uiteraard eerst verteld hoe zo’n geval nou naar binnen te werken wat bijzonder enthousiast werd uitgevoerd (welk kind wil nou niet graag met de handen eten??). Van alle kanten kwamen de lieve omaatjes aangestormd om met hun überhippe Ipads/Iphones foto’s te maken van dit heerlijke blonde Ozzie jongetje met z’n haring bungelend boven z’n mond. Dit mocht even duren want die telefoons en tablets zijn toch nog best lastig te hanteren, gelukkig is Harry bijzonder geduldig voor een vierjarige wanneer hij maar voldoende aandacht heeft en bleef hij rustig met zijn haring poseren tot alle mevrouwtjes een foto hadden. Al met al een vrij hilarische onderneming. Het moet gezegd worden dat hoewel het publiek in Das Neerlandia wat vergrijst is, de sfeer bijzonder gastvrij, vriendelijk en hip is. Meerder mensen kwamen even een praatje maken terwijl de locatie zich in de loop van de middag vulde.
Zo ineens was het ook alweer mijn verjaardag, het tweede jaar dat ik deze dag niet thuis heb kunnen vieren. Zo stond ik vorig jaar nog de Taj Mahal te bewonderen met Eline om later in een geïmproviseerd verjaardagsfeestje te belanden, nu zat ik ’s avonds gezellig in CBD Sydney bij Jamie’s Italian aan een glas wijn en heerlijk voedsel met mijn lieve Ozzie familie. Het plan was om na het eten de stad even door te wandelen om Vivid te bewonderen. Helaas, het kwam met bakken uit de hemel dus besloten we lekker naar huis te gaan, het was ook al wel erg laat voor de twee monsters. Gedurende Vivid zijn verschillende grote gebouwen in Sydney, zoals uiteraard The Opera House, op kunstige wijze verlicht. We hebben even de tijd genomen om de show die op Opera House geprojecteerd wordt te bekijken vanuit de auto, wat gaaf! Van een golvende oceaan naar een eng echt uitziende uiteenvallende muur naar glibberige reuzeslangen die over de zeilen kruipen om vervolgens je bloeddruk weer te laten dalen met een prachtige ontspringende bloementuin. Ongelofelijk hoe ze dit zo precies op de verschillende vlakken kunnen projecteren.
Over de gehele city schijnen dit soort dingen te zien te zijn, helaas heb ik dit (nog) niet kunnen bewonderen vanwege het waanzinnig slechte weer van de afgelopen dagen. Wellicht heb je het al op het nieuws gehoord maar de gehele Eastcoast heeft het afgelopen weekend compleet op zijn kop, of eigenlijk onder water, gestaan. Door flinke regenval zijn ontzettend veel overstromingen ontstaan en stevige windvlagen vormden de zee om tot een monster. Ook ons huis heeft er onder te leiden gehad. De gehele dag was de oprit al een groot zwembad maar het water kwam iedere keer net niet hoog genoeg om het huis in te kunnen sijpelen, tot de weergoden besloten nog een beetje extra water toe te voegen aan de toch al heftige, continue plensbui. Opeens stond een deel van de woonkamer en de “laundry-room” compleet blank. Kak! Guess what, alleen ondergetekende was thuis en kon als een malle alle aanwezige handdoeken op gaan zoeken om de voortdurende instroom van water te stoppen en de houten vloer, rondslingerende schoenen/kleren/speelgoed, het tapijt en alle andere shit die op de grond lag te redden. Net dat weekend hadden de jongens extra speelmaatjes omdat vrienden van mijn hostouders twee nachten bleven logeren en het huis zag eruit alsof er een bom ontploft was. Dus al plensend, glibberend en knetterhard vloekend rende ik rond in t koude water om alles van de grond te krijgen. Ooh en had ik al verteld dat ze hier bloedzuigers hebben? Zeker als het regent.. Vieze bewegende wormen die op je enkels mikken om te feesten op jou bloed. Ieuwl! Anyway, uiteindelijk lijkt de schade reuze mee te vallen dankzij de super au pair en de weergoden die genade toonden en het voor een half uurtje niet lieten regenen waardoor het water op de oprit tijd had om weg te stromen. Wat een avontuur xD
Goed, ik ga mijn laatste weekje uitzingen en me onnodig zenuwachtig maken voor het vervolg van mijn trip.
Ojah en mijn vertrouwde blauwe vriend weer van onder uit de kast plukken en inpakken uiteraard!
Tot de volgende keer =)
Heel veel liefs uit Syndey!
-xxx-
Het is weer zo laat. Tijd om afscheid te nemen.
Eindelijk is ze dan daar: mijn einddatum en begindatum!
Langzaam maar zeker neem ik afscheid van de beproefde route van Seaforth naar Wynyard naar Milsons Point en weer terug. Geen 160 traptreden meer om naar een bushalte te kunnen komen, geen vriendelijke knik van de zo onderhand bekende buschauffeur, geen kopje koffie voor onderweg, de vriendelijke gezichten van de dagopvangbegeleiders of de zwerver met altijd een warme glimlach en cowboyhoed die drankjes verkoopt. Afscheid nemen van mijn draken moet ik nog even niet aan denken. Ik heb ze absoluut regelmatig vervloekt en ben vast niet altijd de aller beste au pair geweest maar heel stiekem ga ik ze denk ik wel heel erg missen. Ook mijn lieve lieve hostouders zal ik gedag moeten zwaaien. Altijd druk en regelmatig chaotisch maar ongelofelijk vriendelijk en “open minded”. Toch lijkt het erop dat dit geen afscheid voor altijd zal zijn. Mijn lieve zusje gaat naar alle waarschijnlijkheid weer haar grote zus achterna en zal ook enige tijd in Sydney verblijven. Jeej!! Een goede reden om weer eens terug te komen in deze wereldstad. Als ik dit vertel aan mijn hostouders wordt er direct ontzettend enthousiast gereageerd; “Nu MOET je wel terug komen naar Sydney, jeej!”, er moet geluncht/gedineerd/geborreld worden en ze willen dat Eline ze als een soort back-up ziet voor een rondleiding/begeleiding/opvang/Sydneysider info. Heel erg tof van ze!
Uiteraard ben ik verdrietig dat ik (voor nu) gedag moet zeggen maar ik kijk ook heel erg uit naar mijn nieuwe avontuur. 7 ½ maand was toch wel erg lang en ik kan niet wachten om me weer in het reizigerswereldje te storten. Ben ook zeker wel nerveus hoor! Voel me eigenlijk iets te comfortabel hier en heb moeite om mijn moed weer bij elkaar te rapen en verder te gaan, de donkere, diepe wateren weer in. De vlucht en het hostel zijn echter geboekt dus heb mooi weer een zogenoemde stok achter de deur voor mezelf ingebouwd. Dinsdag 14 Juni om 07.15 Sydney tijd (auwts wat vroeg =/) vlieg ik via Perth naar Kununurra om daar om 15.15 Kununurra tijd te landen. De vriendelijke meneer van Kununurra Backpackers Adventure Centre heeft me beloofd me op te halen van het vliegveld en dan.. Tsjah.. Wat dan? Opzoek naar werk denk ik dan maar. Help!
Ben wel blij dat ik richting het warme noorden ga. Het begint hier heel erg koud te worden naar mijn verwende maatstaven. Gedurende de middag kan de temperatuur stijgen tot zo’n 20-24 graden in de zon maar verder blijft het zo rond de 12-15 graden. Brrr..!! Hihi. Ik moet hier bij vertellen dat het huis waar ik in zit net een grote, niet geïsoleerde vissenkom is. Soms is het buiten warmer dan binnen! Not kidding! Er is erg veel raam (enkel glas uiteraard) en iets in de trant van verwarming doen ze niet aan. Dus hobbel ik lekker rond in mijn pantoffelsokken en dikke truien alsof het midden in de Hollandse winter is en gruwel bij de aanblik van de net aangekomen toeristen in shorts, gheghe.
Gesproken over Hollands trouwens! Ik heb laatst toch een Nederlands café/clubhuis dingetje gevonden, remember? Ik heb mijn hostfamilie zo gek gekregen dat ze gezellig met me mee zijn gegaan op een zondag. Heb dus eindelijk weer een kroketje kunnen eten en een echte Grolsch kunnen drinken! Hoe leuk is dat?! Harry heeft heerlijk van een haring met uitjes zitten smikkelen tot groot vermaak van het grote aantal aanwezige ouderen. Ik heb hem uiteraard eerst verteld hoe zo’n geval nou naar binnen te werken wat bijzonder enthousiast werd uitgevoerd (welk kind wil nou niet graag met de handen eten??). Van alle kanten kwamen de lieve omaatjes aangestormd om met hun überhippe Ipads/Iphones foto’s te maken van dit heerlijke blonde Ozzie jongetje met z’n haring bungelend boven z’n mond. Dit mocht even duren want die telefoons en tablets zijn toch nog best lastig te hanteren, gelukkig is Harry bijzonder geduldig voor een vierjarige wanneer hij maar voldoende aandacht heeft en bleef hij rustig met zijn haring poseren tot alle mevrouwtjes een foto hadden. Al met al een vrij hilarische onderneming. Het moet gezegd worden dat hoewel het publiek in Das Neerlandia wat vergrijst is, de sfeer bijzonder gastvrij, vriendelijk en hip is. Meerder mensen kwamen even een praatje maken terwijl de locatie zich in de loop van de middag vulde.
Zo ineens was het ook alweer mijn verjaardag, het tweede jaar dat ik deze dag niet thuis heb kunnen vieren. Zo stond ik vorig jaar nog de Taj Mahal te bewonderen met Eline om later in een geïmproviseerd verjaardagsfeestje te belanden, nu zat ik ’s avonds gezellig in CBD Sydney bij Jamie’s Italian aan een glas wijn en heerlijk voedsel met mijn lieve Ozzie familie. Het plan was om na het eten de stad even door te wandelen om Vivid te bewonderen. Helaas, het kwam met bakken uit de hemel dus besloten we lekker naar huis te gaan, het was ook al wel erg laat voor de twee monsters. Gedurende Vivid zijn verschillende grote gebouwen in Sydney, zoals uiteraard The Opera House, op kunstige wijze verlicht. We hebben even de tijd genomen om de show die op Opera House geprojecteerd wordt te bekijken vanuit de auto, wat gaaf! Van een golvende oceaan naar een eng echt uitziende uiteenvallende muur naar glibberige reuzeslangen die over de zeilen kruipen om vervolgens je bloeddruk weer te laten dalen met een prachtige ontspringende bloementuin. Ongelofelijk hoe ze dit zo precies op de verschillende vlakken kunnen projecteren.
Over de gehele city schijnen dit soort dingen te zien te zijn, helaas heb ik dit (nog) niet kunnen bewonderen vanwege het waanzinnig slechte weer van de afgelopen dagen. Wellicht heb je het al op het nieuws gehoord maar de gehele Eastcoast heeft het afgelopen weekend compleet op zijn kop, of eigenlijk onder water, gestaan. Door flinke regenval zijn ontzettend veel overstromingen ontstaan en stevige windvlagen vormden de zee om tot een monster. Ook ons huis heeft er onder te leiden gehad. De gehele dag was de oprit al een groot zwembad maar het water kwam iedere keer net niet hoog genoeg om het huis in te kunnen sijpelen, tot de weergoden besloten nog een beetje extra water toe te voegen aan de toch al heftige, continue plensbui. Opeens stond een deel van de woonkamer en de “laundry-room” compleet blank. Kak! Guess what, alleen ondergetekende was thuis en kon als een malle alle aanwezige handdoeken op gaan zoeken om de voortdurende instroom van water te stoppen en de houten vloer, rondslingerende schoenen/kleren/speelgoed, het tapijt en alle andere shit die op de grond lag te redden. Net dat weekend hadden de jongens extra speelmaatjes omdat vrienden van mijn hostouders twee nachten bleven logeren en het huis zag eruit alsof er een bom ontploft was. Dus al plensend, glibberend en knetterhard vloekend rende ik rond in t koude water om alles van de grond te krijgen. Ooh en had ik al verteld dat ze hier bloedzuigers hebben? Zeker als het regent.. Vieze bewegende wormen die op je enkels mikken om te feesten op jou bloed. Ieuwl! Anyway, uiteindelijk lijkt de schade reuze mee te vallen dankzij de super au pair en de weergoden die genade toonden en het voor een half uurtje niet lieten regenen waardoor het water op de oprit tijd had om weg te stromen. Wat een avontuur xD
Goed, ik ga mijn laatste weekje uitzingen en me onnodig zenuwachtig maken voor het vervolg van mijn trip.
Ojah en mijn vertrouwde blauwe vriend weer van onder uit de kast plukken en inpakken uiteraard!
Tot de volgende keer =)
Heel veel liefs uit Syndey!
-xxx-
