Glitters, Drankjes&Dansjes,Kunstige Kunst en Afscheid

Oei oei oei.. strafpunten! Ik heb jullie echt veel te lang laten wachten op een update. Duizend maal excuses. Maar, ja uiteraard komt er een uitleg waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten maar die de schrijver toch altijd maakt omdat zij nu eenmaal denkt dat dat het leed enigszins zou kunnen verzachten.. ofzo =P Goed, daar komt ie dan hé: Het voelt allemaal zo normaal en.. tsjah.. saai. Ik zit nog altijd in Sydney, in een fantastisch huis bij waanzinnige toffe mensen met heerlijke bengels maar maak gewoon mijn uren en hang wat rond in mijn vrije tijd. Een heel gewoon, saai leventje dus, eigenlijk. Daarnaast spreek ik gelukkig veel van jullie zo af en toe nog over de app of Skype waardoor het minder noodzakelijk voelt om mijn blog bij te houden. Foei, ik weet het, ik zou dit ook vooral voor mezelf moeten doen maar dan kom ik weer terug op het voorgenoemde punt. En zo zitten we gezellig in een loop, hihi!

De afgelopen paar weekenden bestonden uit een compleet uit de hand gelopen stapavond en een hele brakke ik-blijf-de-hele-dag-in-bed-met-een-deken-over-mijn-hoofd dag. Ik neem jullie mee terug naar het weekend van Mardi Gras, 6 maart. *Zie hier een draaiende, steeds waziger wordende uitzoom. .Eenhoorn? Nee, stop, te ver! Draai weer terug en stel scherp* We staan in central Sydney, compleet bedekt met glitters en een bijzonder charmant regenboogsjaaltje in ons haar en WE HEBBEN ER ZIN IN!! Met een biertje in de hand vergapen we ons aan al het geks, moois, bizars, kleurrijk en vooral heel erg naakt dat langs komt. Mardi Gras is Sydneys contributie aan de internationale Gay Solidarity Celebration, gestart in 1978 met de allereerste parade. Toentertijd werd de parade tot een abrupt einde gebracht door de politie, nu komen mensen overal vandaan om gezamenlijk alle vormen van liefde te vieren en te steunen in een waanzinnig feest. De parade is de kers op de taart na enkele weken van allerhand activiteiten die de homoseksuele community op zijn en haar best laten zien. Samen met Nadine en Iris rolde ik vanaf de zijlijn van de parade in een random huisfeest in een spontaan op straat ontstaan feestje met drumband en salsa dansers om vervolgens nog even een afzakkertje te pakken in een paar kroegen. Crazy nights! Het voelt bijna als carnaval met al die verklede mensen alleen dan wat meer roze en glitteriger, zeg maar. Die avond ontmoette we enkele locals en voor we het wisten zaten we de komende weekenden ook met hun te borrelen. Gezellig! Filmavondjes die uiteindelijk in een kroeg eindigen, een avondetentje dat een avondje in de karaoke bar wordt of op één van de mooie plekjes in Sydney de zonsondergang kijken met een flesje wijn en uiteindelijk in een speeltuintje belanden met veel meer wijn. Nou je snapt ‘m wel, ik was weer helemaal in mijn element =P De weken schieten aan me voorbij en voor ik het weet is het alweer Nadine’s 1 na laatste weekend met ons voor ze aan haar reis gaat beginnen. Ook dan moet er uiteraard gestapt worden en wederom loopt dit finaal uit de hand. De dames waren eerder de avond al begonnen met een borrel en een hapje eten en op het moment dat ik aankwam was er besluiteloosheid over waar nu naartoe te gaan. Uiteindelijk zijn we in Scuba bar beland, één van de backpackers kroegen in Sydney waar we aan de klets raken met een groep jongens. Als ik naar buiten loop voor een stiekem sigaretje wordt me verteld dat de kroeg gaat sluiten. De dames komen naar buiten gestormd en voor ik het weet wordt ik een taxi in gedrukt, wandelen we een lift in, de deur gaat open en BOEM! Een gigantisch penthouse met een waanzinnig uitzicht over Sydney. Nog even een after borrel. Ik verwachtte serieus in elke kamer een tijger of een aapje met een motorjack te vinden. Hangover all over, maar dan nog niet hangover. Al met al erg gezellig. Het weekend daarop hadden we afgesproken om een high wine te doen als “officieel afscheid”. Iedereen zou wat bakken, koken of kopen om dit samen met een flesje wijn op de peuzelen op een mooie locatie. We hadden een heerlijk zonnetje op de prachtige locatie Kirribilli waar je uitzicht hebt op Opera House en Harbour Bridge. Proost op mooie herinneringen en komend avontuur!

Die zondag neem ik Nadine en Luke mee op sleeptouw naar Cockatoo Island voor de Biennale. Cockatoo Island is te vinden in Sydney Harbour en te bereiken via een kort ferry tripje vanaf Circular Quay. Schijnbaar het grootste eiland in de harbour met een rijke historie in vooral scheepsbouw die nog terug te vinden is in de nu nog bestaande loodsen en docks. Op zichzelf al een prachtige plek om rond te dwalen en nu nog spectaculairder door groots uitgezette kunsttentoonstellingen in verband met de Biennale. Ik wist het niet maar dit is schijnbaar een wereldwijd evenement voor het tentoonstellen van beeldende kunst. In het geval van Sydney door de hele stad in haar verschillende musea, historische locaties en theaters. Het thema dit jaar “The future is already here, it’s just not evenly distributed”. Kunst is toch altijd een beetje vreemd en trekt nog veel vreemdere mensen aan waardoor we een heerlijke dag vol leedvermaak, nieuw ontdekte artistieke uitdrukking en een gezonde hoeveelheid verbazing hadden. We besluiten de dag met een hapje eten in mijn favoriete suburb Manly. En dan is het toch echt tijd om voor nu afscheid te nemen van mijn vriendinnetje Nadine, nog en paar laatste bemoedigende woorden betreffende het reizen in je eentje en dan moet ik toch echt hollen voor mijn bus. Tot snel!

Afgelopen weekend heb ik ook afscheid moeten nemen van mijn vriendinnetje Iris die nu op reis is met haar mams. Lucky her! Vrijdags bleef ze bij mij slapen omdat de nieuwe au pair van haar gezin er al was en Iris het niet helemaal zag zitten om in haar eentje voor één nacht in een hotel te gaan zitten. Gelukkig zijn mijn hostouders heel gemakkelijk en was het geen probleem. Uiteraard wilde ze nog even een drankje doen. Ik was hier nog niet zo zeker over na een hele week goed ziek te zijn geweest en eigenlijk nog steeds niet beter. Flinke verkoudheid met compleet verstopte neus, opkomende oor- en keelontsteking, koorts, spierpijn en algemene lamlendigheid… Auwts.. Maar ze wilde erg graag en dat kon ik me ook wel weer voorstellen dus hup, neusspray en een pleur make-up en gaan met die banaan. Twee of drie drankjes in Manly kan ik wel aan. Achteraf echt geen goed idee maar ach, het was wel weer gezellig en daar gaat het om. We hadden een lekker lang weekend vanwege ANZAC Day maandag. ANZAC staat voor Australian and New Zealand Army Corps. Deze dag staat in het teken van herdenking voor gevallen soldaten in Gallipoli Peninsula, Turkije, in de Eerste Wereldoorlog op 25 April, 1915. Heb hier verder weinig van meekregen, heb heerlijk geluncht aan het strand met Ash om vervolgens te relaxen in het zwembad en de sauna in Iris haar hotel. Dan toch echt een laatste borrel met Iris en haar mams bij de waanzinnig gelegen Opera Bar (onder Opera House met uitzicht op Harbour Bridge en Luna Park) waarbij ik ze ongelofelijk veel plezier wens op deze bijzondere reis.

En dan rollen we zo weer in een volgende werkweek.

Man! Wat gaat de tijd snel! Ik zit nu alweer een half jaar aan de andere kant van onze aardkloot, hoe is het mogelijk?

Goed, even wat bekennen. Officieel gesproken zou ik nu klaar moeten zijn met werken voor de Mills maar ze hadden mij veel eerder al gevraagd of ik wellicht wat langer zou willen blijven. Ze wisten dat ze tot mid-Juni ergens in dit huis zouden zitten en vonden het wel prettig om een extra paar handen te hebben gedurende de verhuizing. Na veel wikken en wegen heb ik besloten om zo lang te blijven, ik geniet echt van Sydney en ik zit hier ontzettend goed en heej.. Het is niet zo dat ik aan een tijd gebonden ben. Eigenlijk mag dit natuurlijk niet, met een Work Holiday visum mag je maar voor 6 maanden voor dezelfde werkgever werken. Maar ik ben toch ook niet aan het werk? Ik hou gewoon nog even vakantie hier ;) Sinds vorige week weet ik dat 13 Juni mijn laatste dag zal zijn. Vanaf daar wil ik naar Kununurra, een stadje in het noorden van Western Australia waar een tof werk hostel zit en op dat moment het oogstseizoen in volle gang is waardoor ik hopelijk ASAP een baantje heb om te werken voor mijn Second Year visa. Ik heb ontzettend veel zin in een nieuw avontuur en om weer op pad te zijn, kan eigenlijk niet wachten. Ben stiekem ook wel een beetje bang voor het aankomende harde werk na dit ruime half jaar van lui werk. Vergis je niet, de jongens vragen idioot veel aandacht en moet m’n koppie er echt wel bij houden maar dit is vooral een mentale belasting waar als ik zo meteen de boer op ga ik waarschijnlijk heel fysiek aan de slag moet. Dat zal de eerste twee weken wel flink spierpijn en een gevoel van chronisch slaapgebrek worden.. Ach.. Dat zien we dan wel weer. Eerst nog maar een paar weken liedjes zingen, schilderen en beschilderd worden, knuffels uitdelen, parken en stranden bezoeken, de lieve medewerkers van het aquarium alwéér lastig vallen en vooral heeeel veel “No! Get off there. No! Don’t hit your brother! No, don’t go flat on your belly in the middle of the freaking sideway because you are (terrible) two now and therefor extremely stubborn! No! No!” roepen, hihi. Verder zijn ’t schatjes =P

Heel veel liefs uit bruisend Sydney! 

Ps. Ik mis jullie   -x-