Fetisjen, galajurken, spieren en keuzes

Hi mate, how are ya doing? =D

Tsjonge jonge ik laat jullie iedere keer wel lang wachten hé? Sorry!!

Goed, terug naar de aftrap van 2016. Januari stond in het teken van Sydney Festival, een vrijwel voortdurend draaiend festival door de gehele stad als warmdraaier voor 26 Januari, Australia Day. Een soort van kermis rondom koningsdag maar dan “Sydney Style”. Op verschillende locaties was van alles betaald en gratis te doen, te zien en te luisteren. In één van de vele parken, Barangaroo Reserve, werd binnen twee weken een gigantische uit kartonnen boxen en duct tap bestaande stad uit de grond gestampt door iedereen die maar een handje wilde helpen. Een deel van Hyde Park, het oudste publieke park in het centrum van Sydney was omgetoverd tot festivalterrein met eettentjes, terrasjes, podia, outdoor disco, outdoor bibliotheek en een heus theater. Een deel van The Botanical Gardens diende als “Main stage” met een gigantisch podium en voldoende ruimte voor een paar honderd man om te dansen en te chillen omringt door uiteraard de nodige barretjes, eettentjes en toiletten om iedereen happy te houden. In Parramatta, een wijk in Sydney, was nog een ander festivalterrein te vinden. Hier ben ik echter niet geweest dus daar kan ik je helaas weinig over vertellen. De foto’s laten een artistieke mengelsmoes van van alles zien, mocht dat helpen om een beeld te vormen. Overal was theater, muziek, dans en kunst te vinden.

Samen met Iris en Nadien, mijn Nederlandse vriendinnetjes hier in Sydney ben ik het eerste weekend naar de “Main Stage” geweest voor optredens van voor ons onbekende artiesten. Het eerste optreden begon al lekker optijd, 17:00 en uiteraard hebben we dit gemist. We wandelen het veld op onder begeleiding van een bijzonder harige gozert die een boel herrie maakt met z’n knopjes, Hermigervill uit IJsland zo blijkt na een speurtocht op google. We oriënteren ons even en vinden al vrij snel onze weg naar de bar, biertje?! De sfeer is goed en het zonnetje schijnt nog lekker, stiekem vind ik de muziek ook wel tof maar we besluiten ons gat op het gras te planten om rustig de tijd te hebben om eens goed om ons heen te kijken. Festival sfeer is on! Langzaam maar zeker druppelt het veld vol terwijl de volgende band, Royal Headache, zich klaar maakt voor een optreden. Ik dacht dat ze in India van het “Shanti Shanti” waren maar hier in Australië kunnen ze er ook wat van zeg! De tijd tussen de verschillende artiesten duurt naar mijn smaak veel te lang maar ach.. aan de andere kant kunnen we zo rustig bijkletsen zonder over de muziek heen te moeten bléren. Man man man, Royal Headache bezorgt ons inderdaad koninklijk kopzeert, dat dit serieus op een podium mag staan.. Ik ben geen muzikant en mag absoluut geen muziekkenner genoemd worden maar dit was slecht. Heel slecht. De zanger zong vals, de drummer kon geen ritme houden en blijkbaar had geen van de bandleden de cursus “Hoe communiceer ik met mijn mede mens” gevolgd. De andere dames stonden op het punt van vertrekken maar eigenwijze ik had nog geen zin om te gaan en was veel te nieuwsgierig naar de rest. Na weer een eeuwig durende wisseling van de wacht komen “FM Belfast” het podium op gedenderd. Dankzij google weet ik dat het een IJSlandse elektro-pop band is, dankzij ervaring weet ik dat ze compleet gestoord zijn, weten hoe ze een feestje moeten bouwen en het fantastisch zouden doen gedurende carnaval. Wij besluiten halverwege het optreden het feestje van dichterbij te bekijken en lopen op de dansvloer af waar flink rondgesprongen wordt op commando en al snel laten ook wij ons leiden door de uitgelaten bandleden. Dan is het tijd voor de hoofd-act waar flink mee werd gepromoot op het internet. Ik had echter nog nooit van ze gehoord. Iris en Nadien ook niet. De mensen waar we mee aan de klets kwamen om ons heen, ook niet. Hmmm.. Maar de naam klonk wel spannend! The Flaming Lips. Stiekem had ik ze al gegoogled (Serieus, hoe overleefden mensen zonder Google?!) en ik was ongelofelijk benieuwd naar deze uhm.. bijzondere(?) band. De eerste hit op youtube van deze rock- en indieband(Google!!) liet een schijnbaar “classic!” liedje over een chick die Vaseline op d’r toast en mandarijnen in d’r haar smeert horen. Ik vond ze nu al tof! Al snel bleek deze band een fetisj voor gigantische, opblaasbare en rondwaggelende podium-attributen te hebben, een passie voor regenboogkleurige lichtjes, hoogstwaarschijnlijk een neiging tot drugsgebruik en bijzonder gepassioneerde fans (Yoshimi!! *dodelijk blik*). Dit vraagt welllicht om wat uitleg. Maar! Omdat ik lui ben en jullie de fun niet wil ontnemen laat ik jullie lekker zelf Youtuben en Googlen op “The Flaming Lips” om een ideetje te krijgen. De gepassioneerde fans (of eigenlijk, fan in ons geval) zal ik wat verder uitweiden. Wij waren al snel bijzonder melig door de doodenge mega aliens, zonnen, sterren, vlinders en god mag weten wat nog meer op het podium en stonden lekker rond te auwehoeren op de dansvloer. De fan stond achter ons en liet op een gegeven moment een waanzinnig dierlijk gebrul horen (ik gok ter aanmoediging van de band ofzo) en wij vlogen alle drie een kleine meter de lucht in. Dude, WTF?! Al lachend proberen de dames een gesprekje aan te knopen maar contact lijkt compleet onmogelijk. We kregen “De Blik”. Ofwel: Shut the f*ck up, can’t you see I’m listening!!* Owkeuj. Half gare delen van de teksten waren blijven hangen bij deze Youtube chick en meegesleept door het enthousiasme om me heen blér ik knetter hard mee. Om ook de slome stoner mee te krijgen worden sommige stukken tekst in deze songs, zeker live, heuwl vaak herhaalt dus ook de andere dames konden al snel een soort van meebrullen. Tot “Yoshimi”. Niet kunnen vertalen wat er gezongen/gebrult/geroepen wordt vragen de dames onze über fan om hulp. Wat is die man nou aan het zingen? Als meneer Fan het voor de derde keer moet zeggen komen er zowaar rookpluimen uit zijn neus en is er een klein vonkje achter in zijn keel te zien. Oeps.. gevoelige snaar? Gheghe. Ze besluiten hem maar met rust te laten en concentreren zich op een nieuw slachtoffer. Mij. Ik sta gezellig te kleppen en biertjes te stelen van een gozert als ik opeens twee paar glimmende oogjes en vette grijnzen in mijn ooghoek zie. Ze besluiten zonder overleg dat ik deze vent moet regelen maar dat er eerst een check gedaan moet worden. Z’n baardje wordt bevoelt, z’n armspieren getest en driehonderdvijfenzeventig vragen worden gesteld terwijl ik stiekeme handjes in mijn rug voel die mij zijn kant op willen schuiven. Dan duikt Nadien in haar telefoon en gaat er al snel vandoor richting Darling Harbour voor een ander feestje en Iris wil het (terecht) niet alleen opknappen. Pfjoew.. Saved by the bell! =P
Samenvattend, een rare maar gezellig avond!

Door de weeks besluit ik mijn jongens mee te nemen de stad in om “The Family Week” activiteiten op het festival terrein in Hyde Park te onderzoeken. Het is altijd even een klusje om in en uit het centrum te komen met kinderwagen, snack/luier/speelgoed tas en niet te vergeten; kinderen maar ik verwachtte naar aanleiding van de berichten op de Sydney Festival site een goed gevulde morgen met veel activiteiten die de hele onderneming de moeite waar zouden maken. Het is direct al loei en loei heet ’s morgens en ik heb bijna spijt van mijn beslissing maar besluit dapper door te zetten. Aangekomen in het park komt er vrijwel direct een mannetje in een roze pakje op ons af gehuppeld die ons uitnodigt deel te nemen aan zijn ochtend silent disco yoga routine. Doen! Dacht ik. We krijgen alle drie een koptelefoon die Freddie per direct afgooit. Dit had ik al als een teken moeten zien maar ik zet eigenwijs door. Guru Dudu, de huppel dude met pakje, knalt door de koptelefoon en draagt ons op een warming up routine met ‘m te doen voor we op pad gaan. Hij daagt ons uit de meest hilarische dansmoves te showen op een pakkende beat. In de zinderende hitte sta ik me uit te sloven om mijn jongens mee te krijgen in de gekte. Freddie kijkt wat rond en besluit dat hij hier veel te cool voor is (Hij is anderhalf!!), Harry gaat demonstratief zitten met een houding van “kan ik door de grond zakken, please?”. Thnx boys, dit gaat fantastisch.. Ik hoop dat ze gewoon nog even wakker moeten worden en loop zwetend met kinderwagen en onwillig kind achter de dansende groep aan, de zon in. Badend in het zweet met een krijsend kind in de kinderwagen moet ik met mijn staart tussen de benen opgeven. De jongens zijn niet van plan met de rest van de dansende meute mee te doen. Ik geef de koptelefoons terug en loop enigszins geïrriteerd terug het terrein op. Als dit de hele morgen zo doorgaat zijn we hier heel erg snel weer weg. We nemen plaats in de schaduwrijke buiten bibliotheek waar ze net op het punt staan de voorleessessie voor kinderen te beginnen. Ik pleur de jongens neer met wat te drinken en te snacken en neem de tijd om mijn gebroken wil bij elkaar te duct tapen. Harry is gek op verhalen en zit braaf te luisteren. Freddie is wat onrustiger en is er met twee verhaaltjes wel weer klaar mee, het is velen malen interessanter om alle boeken uit de kasten te trekken en op een berg te pleuren. Ik loop er braaf achteraan om de schade te herstellen. Als Harry dan toch ook een houten kont krijgt loop ik verder met ze het terrein op. Eens kijken wat er nog meer te doen is. We lopen tegen “Boxie”, de mascotte van het Sydney Festival aan en de jongens rennen enthousiast op ‘m af om kennis te maken. Ook ik moet even een knuffel geven aan onze hoekige vriend voor we doorlopen. Bubbels! Yes! Bubbels zijn altijd goed. Een stuk van het terrein dient als silent disco met bubbels. De jongens vermaken zich tijden met het kapot prikken en achterna rennen van de bubbels. Dan is het tijd voor wat creativiteit. We halen een papieren zak op en nemen plaats aan één van de tafels waar grote bakken met stukjes papier, kleurpotloden, stiften, krijtjes en lijmstiften op staan. Als het masker klaar is, is het bijna tijd voor de grootste verrassing van de dag. Mijn hostouders zouden langskomen voor een gezamenlijke lunch. We nemen plaats op één van de terrasjes, eten een hapje en dan is het toch echt tijd om terug te gaan naar huis. Pfjoew. Ik ben blij als ik beide jongens in bed heb en even uit kan puffen. Ik heb het geloof ik nog nooit zo warm gehad als die ochtend! De rest van de dag hang ik in het zwembad, niet in staat nog wat anders te doen.

Het volgende weekend ben ik met Iris, Alexandra en Kathi naar Coogee gereisd om vanaf daar naar Bondi te wandelen. Deze wandeling had ik al gedaan op mijn eerste dag in Sydney met WakeUp! Hostel maar ik wilde hem graag nog een keer zonder jetlag en slaapgebrek doen. Ik mag graag wandelen hier, nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden om eerlijk te zijn. Je ziet veel van de omgeving en hebt een gratis work out. Één van mijn favoriete wandelingen is de Manly to Spit Scenic Walkway, die ene die mijn trouwe volgers(gheghe) al meerdere malen terug hebben zien komen in mijn foto’s. De Spit Bridge is op een half uurtje lopen van mijn huis af en vanaf daar wandeling je in 2-3uur langs de kustlijn naar Manly beach. Het ene moment loop je in totale afzondering in de prachtige bossen, het volgende moment struikel je over zonnebadende mensen op het strand en weer een ander moment zigzag je door barbecuede, bier drinkende, spelende en zingende Sydneysiders. Je manoeuvreert je langs tegenliggers op smalle bospaadjes, beklimt rotsen en trappen tot je spieren branden en je kop zo rood is als een tomaat en duikt onder en/of over takken door alsof je nooit anders gedaan hebt. Dat alles terwijl je je vergaapt aan de prachtige uitzichten, en dan heb ik het niet alleen over Sydney maar eigenlijk vooral over al dat mannelijk schoon dat met ontbloot, bezweet en vooral erg gespierd bovenlijf langs komt rennen en je vriendelijk bedankt omdat je zo aardig bent voor ze opzij te stappen (ja duh! Al is het alleen maar omdat ik dan even op adem kan komen en in alles rust die spieren kan zien rollen zonder over mijn eigen voeten te donderen). Af en toe werken al die gezonde en hardlopende Sydneysiders me enorm op de zenuwen (ik wil niet zo met mijn neus op het feit dat ik niet zo heuwl gezond leef gedrukt worden) maar op dit soort moment hoor je mij opeens niet meer klagen. Gheghe. Goed, terug naar de Bondi wandeling. Het weer is niet zo heel best en al snel koelen we zodanig af dat we besluiten in plaats van wat rond te hangen op Bondi de bus terug te pakken. Iris en Kathi kunnen direct de bus en de trein in maar Alex en ik moeten nog even wachten. Die avond zal er klassieke muziek gespeelt worden op de main stage in de Botanical Gardens en ik ben eigenlijk wel benieuwd. De andere dames hebben echter helaas geen interesse of moeten die avond werken. Lange tijd zit ik in tweestrijd over wat te doen. Uiteindelijk besluit ik dan toch maar alleen te gaan, in India deed ik ook alles alleen, waarom zou ik dat nu opeens niet meer kunnen. Alex en ik eten samen een hapje, ik zet haar op de trein, haal een flesje wijn en wandel naar het terrein. Ik ben veel te vroeg en besluit van het doorbrekende zonnetje te genieten en ga languit met een boek en een glaasje wijn. Goh.. zo heel vervelend is dit nog niet. Als ik uiteindelijk opkijk uit mijn boek is het hele veld om mij heen gevuld met picknickkleedjes en grote groepen mensen die gezellig zitten te kletsen, te eten en te drinken. Wat een sfeer! En.. uhm.. Wat ben ik alleen. Heel even twijfel ik of ik dit wel wil doen maar dan zie ik dat het niet lang meer duurt voor het programma start en ik besluit dat ik niet al die tijd hier heb doorgebracht om nu weg te gaan. Ondertussen zakt het zonnetje achter de skyline van Sydney en start het orkest. Alle stukken die iedereen wel eens een keertje heeft gehoord worden gespeelt en na elk stuk klinkt er luid applaus. Gaaf!! Ik luister normaal gesproken geen klassieke muziek en zal ook na deze fantastische ervaring niet snel een klassiek stuk opzetten maar ik had dit niet willen missen. Tevreden drentel ik naar de ferry.

Het weekend daarop wordt op hetzelfde terrein opera gezongen en ik weet Alexandra over te halen met me mee te gaan. Zij weet ook Kathi en een andere, net ontmoette au pair uit Texas enthousiast te krijgen. Met onze tassen gevuld met snacks en borrels nemen we plaats. Wederom heerst er een fantastische sfeer en ondanks dat we allemaal een beetje sceptisch zijn over opera worden we meegesleept in het enthousiasme van de mensen om ons heen en onderbreken onze gesprekken om te luisteren. Ook opera zal je niet in mijn playlist terug vinden maar zo voor een avond is het absoluut de moeite waard! Zeker, en dat ben ik volgens mij vergeten te vertellen, omdat al deze optredens gratis waren! Hoe goed is dat?! Het eerste programma met The Flaming Lips was zonder BYO (Buy Your Own) maar voor de andere twee avonden was je vrij om BYO mee te nemen waardoor het een goedkoop en leuk avondje uit is!

26 Januari, Australia Day! Iedereen was druk plannen aan het maken voor de invulling van deze dag, overal was wel wat te doen! Mijn hostouders besluiten echter dat ze die ochtend willen wandelen en dat ik dus moet werken. Damn.. In eerste instantie ben ik niet heel happy aangezien al mijn vriendinnetjes ’s morgens al op stap gaan naar het één of het ander. Dan bedenk ik me dat van alle plannen die ik gehoord heb waarschijnlijk uiteindelijk op het laatste moment toch niks terecht komt. Zo gaat dat nou eenmaal, niks aan te doen. En dat door te werken ik mezelf een hoop frustratie en gedram bespaar. Na de wandeling hebben we een “traditionele” Ozzie BBQ met Sizzler: worstjes op een broodje met gebakken uitjes, ketchup en mosterd. Yum! Dit zou je eigenlijk moeten eten met een ijskoud Ozzie biertje in je andere hand echter, mijn ietwat chaotische hostouders zijn dit vergeten te halen maar maken het goed met een koud Australische wijntje. Ook goed hoor! =D Als Freddie zijn middagslaapje gehad heeft wordt ik de keuken ingetrokken en volgeplakt met Australia Day tattoos, een flinke streep groen en geel gekleurde zink op m’n wangen een Australische vlag om m’n schouders. Tijd om de stad in te gaan. “No worries! Everybody will be dressed up!” We pakken de ferry van Manly naar het centrum en mijn hostma heeft dikke pret als blijkt dat werkelijk niemand, echt niemand(!!) verkleed of opgemaakt is. Alleen ik loop als een soort mislukte Ozzie Superwoman rond. Hostpa: “No worries, you’ll see in the city thay everybody will be dressed up. This is nothing”. We stappen uit de ferrie de drukte op Circulair Quay in.
…
Je raadt het al..
Niemand. Is. Verkleed!!
Mijn hostma giert het uit als ik alla Superwoman mijn vuist in de lucht steek en door de meute begin te rennen, als ik dan toch voor lul loop moet ik er maar het beste van maken dacht ik. Ik zet Harry op mijn schouders en maak een show van de van te voren al beloofde fotosessie. Ugh.. Ik blijf de camera als een klein duiveltje zien. Langzaam maar zeker zien we her en der mensen met een grappig hoedje op, een tattoo op hun wang en/of een vlag verschijnen. Gelukkig =) We eten een hapje terwijl we naar wat muziek luisteren in de haven. Al snel is het tijd voor de familie om weer terug te gaan, de jongens zijn moe en worden vervelend. Ik besluit nog een rondje door de stad te lopen om te kijken wat er allemaal te doen is. Al snel blijkt echter dat het meeste al afgelopen is, het is een dinsdag en morgen moet iedereen weer gewoon aan het werk. Daar had ik even beter over na moeten denken. Verloren drentel ik rond in mijn cape en ik besluit terug te gaan naar Circulair Quay en daar te wachten op de volgende ferry. Ik kom aan de klets met een gozer die ook alleen ronddrentelt en we besluiten samen een kijkje te nemen bij The Opera House waar live muziek gespeelt wordt. Ondertussen heb ik contact met Alexandra die ook nog ergens in de stad rondhangt en we besluiten samen een bus later te nemen, wat betekent dat we een half uur moeten lopen maar dat geeft ons tijd om gezellig bij te kletsen. Een spetterende vuurwerkshow in de haven sluit Australia Day af en ik hobbel naar de bushalte.

Dat weekend besluit ik weer eens een wandeling te maken, nu door Mosman vanaf de Spit Bridge naar Tarangoo Zoo langs de kust. Zegt jullie natuurlijk helemaal niets maar deze blog is ook voor mezelf dus ik schrijf het lekker toch! Google Maps kan je een handje helpen =P Een prachtige wandeling met uiteindelijk een waanzinnig uitzicht op de skyline van Sydney. ’s Avonds loop ik naar mijn nieuwe oppasadresje (jeej!). Een collega van mijn hostpaps had gevraagd of ze mij zo nu en dan mocht lenen. Mijn hostouders hadden daar gelukkig geen enkel probleem mee en ik ben alleen maar blij dat ik op een makkelijke manier een extra zakcentje kan verdienen. Ze wonen om de hoek, wat het helemaal ideaal maakt.

Afgelopen weekend heb ik samen met Nadine een wandeling in de buurt Hornsby gemaakt. Een dikke anderhalf uur reizen om er te komen maar het was het zeker waard. En ach.. Zo onderhand ben ik veel en lang reizen wel gewend, het is niet dat ik veel keuze heb hier. Een prachtige wandeling door de bossen met kleine watervalletjes en stroomversnellingen om bij uit te puffen. Als afsluiten konden we nog even een kleine 300 treden oplopen, auwts! Ondanks mijn dagelijkse oefening op mijn trap (160 treden, weet je nog?) viel dit toch wel even heel erg tegen. Ondertussen worden we tot twee keer toe ingehaald door een fanatiekeling die al deze treden vier keer op en af rent, gewoon, om te trainen. Compleet gestoord als je het mij vraagt! Ik weet eenmaal boven echt niet waar ik zuurstof vandaan moet halen en mijn beenspieren staan in vuur en vlam en die mafkees doet dit rennend, 4x over!
Ondertussen krijgen we berichtjes van Iris, of we ’s avonds een borrel willen doen in Manly. Uiteraard kan ik daar geen nee tegen zeggen. Ze besluit een berichtje uit te toen op Facebook of er nog meer mensen zijn die zin hebben om met een wijntje of biertje op het strand te chillen. Uiteindelijk waren we met zes meiden, allemaal Nederlands op één na. Er waren meer Au Pairs maar ook stagiaires en allemaal reizigers uiteraard. Het was onwijs gezellig en ik vond dit een super toffe manier om nieuwe mensen te leren kennen. Misschien toch maar een Facebook aanmaken? =P Wie weet kunnen we binnenkort weer zo’n feestje organiseren met meerdere mensen!

En zo vliegen de weken hier voorbij. Sommige dagen zijn gevuld met heen en weer reizen, nieuwe mensen en toffe ervaringen en andere dagen met lekker lummelen aan het zwembad of met een filmpje op de bank. Net een normaal leventje, he? =P
Ondertussen begint het tijd te worden om eens plannen te maken voor de rest van mijn tijd hier in Australië, dit betekent keuzes maken en man, man, man wat is dat lastig! Keuze 1: langer blijven of niet? Ik kan mijn “work holiday” visum met een jaar verlengen door 3 maanden lang “farmwork” te doen. Vaak fysiek zwaar en langdradig werk maar het kan aardig verdienen en gezellig zijn als je een leuke groep om je heen hebt. Op die manier geef ik mezelf meer tijd om Australië te ontdekken én geld te verdienen voor mijn verdere reisplannen in Azië. Betekent wel dat ik jullie nog veel langer moet missen! Ik moet er nog maar eens goed over na denken…

Ik mis jullie!

Veel liefs en een knuffel uit Sydney!!